Το ΥΠΕΝ που ήρθε στη Χίο προ ημερών με πλείστα κορυφαία στελέχη του και μας είπαν ότι θα δώσουν όσο χρόνο χρειάζεται για να λύσουν όλες τις απορίες της κοινωνίας, ώστε να έχουν την σύμφωνη γνώμη της για τις εξορύξεις, απεδείχθη από την πρώτη στιγμή αφερέγγυο αφού έφυγε άρον άρον από την πρώτη εκείνη συνάντηση, δίχως να λύσει τις απορίες και έσπευσε αμέσως μέσω των αθηναϊκών ΜΜΕ να γνωστοποιήσει ότι το φθινόπωρο θα υπογραφεί η σύμβαση με την εταιρεία που θα αναλάβει την έρευνα και την αξιοποίηση του κοιτάσματος αντιμονίου στην Κέραμο.
Παρ όλα αυτά σας παρουσιάζω τα βασικά στοιχεία που μας έδωσαν, για να έχετε υλικό να σκεφτείτε:
Μια οριακή αλλά αποδεκτή για να είναι συμφέρουσα παραγωγή αντιμονίου στη Χίο θα είναι οι 10.000 τόνοι ετησίως, ήτοι το 10% της παγκόσμιας παραγωγής. Το κοίτασμα χαρακτηρίστηκε μέτριο και δεν δόθηκε εκτίμηση των πόσων ετών θα μπορεί να λειτουργήσει το μεταλλείο.
Τα μεταλλεία θα είναι υπόγεια, με δύο μεγάλες γαλαρίες που θα έχουν είσοδο από την εκτός Natura περιοχή, που βρίσκεται δυτικά του δρόμου που συνδέει την Κέραμο με τα Αγιάσματα, κάτω από τον Εγρηγόρο. Εκεί είναι και η πηγή του ιαματικού νερού. Όλα θα γίνουν υπόγεια και δεν θα υπάρχουν ρύποι και μόλυνση, όλα θα ελέγχονται από το κράτος σε επίπεδο μελετών, μετρήσεων και λειτουργίας, όλα τα μέτρα θα λαμβάνονται για την υγεία των εργαζομένων, των κατοίκων, την προστασία του περιβάλλοντος, καθώς και όλες οι δεσμεύσεις της εταιρίας για κοινωνική προσφορά και ανταποδοτικά προς το νησί.
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το ελληνικό κράτος είναι φερέγγυο, σοβαρό και θα λάβει όλα τα μέτρα ώστε να γίνουν και να τηρηθούν κατά γράμμα όλες οι μελέτες και οι υποχρεώσεις της εταιρείας, αν υποθέσουμε και ότι η εταιρεία δεν θα έρθει για να κερδοσκοπήσει εις βάρος της φύσης και της κοινωνίας του νησιού αλλά θα κάνει όλες τις μελέτες σωστά και θα τηρήσει κατά γράμμα τη νομοθεσία, αν δηλαδή όλα ήταν τέλεια σ αυτόν τον κόσμο, τότε λίγοι θα είχαν πρόβλημα με αυτή την εξόρυξη, έστω και αν από τα 200.000.000 ευρώ τον χρόνο που τιμάται η παραγωγή των 10.000 τόνων αντιμονίου και θα μπαίνουν όλα στις τσέπες της πολυεθνικής, στο νησί έρχονται ανταποδοτικά μόνον 500.000€ στο σύνολο, όπως ακούστηκε από τους υπεύθυνους του υπουργείου. Εκποίηση δηλαδή κανονική του φυσικού πλούτου μας.
Το ζήτημα όμως είναι ότι κανείς, ακόμη και όλοι όσοι είναι ενάντιοι στους "οικολόγους", στους "αριστερούς" , στους "διαφωνούντες με όλα", κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να λειτουργήσουν όλα κατά γράμμα των μελετών και των νόμων σε αυτό το κράτος, όπου τρακάρουν δύο τρένα μεταξύ τους και από μία πολυεθνική που δεν έχει προφανώς καμιά σχέση και σύνδεση με τον τόπο πέραν της κερδοσκοπίας.
Γι' αυτό λοιπόν, επειδή έχουμε όλους τους λόγους να μην έχουμε ουδεμία εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του, πόσο μάλλον στις πολυεθνικές που βλέπουν το νησί ως πεδίο αρπαχτής και ως όρνεα περιμένουν να ορμήσουν στις σάρκες του, αλλά και επειδή το αντιμόνιο είναι ένα άκρως επικίνδυνο για την υγεία μέταλλο με δηλητηριώδεις ιδιότητες για τον άνθρωπο, για τα νερά, για το φυσικό περιβάλλον εν γένει, το νερό ήδη δεν πίνεται στην περιοχή λόγω μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα από αντιμόνιο, και επειδή η περιοχή της Αμανής από την Χωρή της Βολισσού μέχρι την Ποταμιά, Χάλανδρα, Αφροδίσια, Κεραμο, Αγιάσματα ,Εγρηγόρο είναι περιοχή σπάνιου φυσικού κάλους και μεγάλων προοπτικών υγιούς ανάπτυξης άλλης μορφής, οι οποίες ακυρώνονται από τις ενδεχόμενες εξορύξεις και τις βέβαιες ζημιές και μολύνσεις που θα επιφέρουν, οφείλουμε ως κοινωνία να είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί και σκεπτικιστές, όσοι δεν είναι κάθετα και ξεκάθαρα αρνητικοί από την πρώτη στιγμή.
Όσο για την δημοτική αρχή και τους παρέδρους των χωριών της περιοχής που έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της επένδυσης, αλλά και όσοι κάτοικοι της περιοχής ονειρεύονται τον εαυτό τους επιχειρηματία ή εισοδηματία πέριξ ενός μεταλλείου, που θα λειτουργεί υποδειγματικά, δίχως να παράγει ούτε σκόνη για να μην επηρεάζει τα αμπέλια και το οινοποιείο του Αριούσιου, προφανώς, καταλαβαίνουν νομίζω και οι ίδιοι ότι πλανώνται πλάνην οικτρά και προσωπικά θα περίμενα να ήταν οι πρώτοι που θα αντιδρούσαν σε αυτή την προοπτική μιας νέας αρπαχτής στον τόπο τους, έχοντας δε στην προσωπική και στη συλλογική μνήμη των χωριών τους την προ 70 ετών προηγούμενη παρόμοια αρπαχτή, που κόστισε τη ζωή σχεδόν όλων των κατοίκων που εργάστηκαν στο μεταλλείο.
ΓΡΑΦΕΙ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗΣ
