Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την δεύτερη εκλογή της σημερινής συγκυβέρνησης. Δύο χρόνια καταθλιπτικής «ηρεμίας» απέναντι σε μια κυβέρνηση επιβολής της πιο βίαιης απώλειας όλων όσων κατέκτησε μεταπολεμικά ο πολίτης αυτής της Χώρας.

Καταθλιπτική έλλειψη οργής έναντι όσων οδήγησαν στην κακουχία, την στέρηση, την ανεργία, την δήμευση αποταμιεύσεων, την διάλυση της μεσαίας και πλέον παραγωγικής τάξης και την υποθήκευση της Χώρας.

Δεν θα αναφερθώ στην αστρονομική απόσταση που χωρίζει τις υποσχέσεις με τις οποίες ο σημερινός Πρωθυπουργός σφετερίστηκε την εξουσία από τα αποτελέσματα της πολιτικής που ακολούθησε όταν την κατέλαβε, τα βιώνουμε δεν χρειάζονται επισημάνσεις.

Βήμα προόδου αποτελεί το γεγονός ότι στα καφενεία όλο και περισσότερο κουβεντιάζουμε και για τις δικές μας ευθύνες ότι φτάσαμε έως εδώ. Ότι πιστέψαμε ανθρώπους χωρίς ουσιαστικό παραδοτέο στην κοινωνία.

Είναι να απορείς για το «σκοτάδι» που υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία μας μεταξύ αλήθειας και ψέματος, για το μέγεθος απόρριψης όσων μας λένε την αλήθεια έναντι της ανοχής ακόμα και επιβράβευσης όσων δημαγωγούν.

Κοιτάζοντας στο παρελθόν προκύπτει εμφανώς ότι ρέπουμε προς την δημαγωγία και τον λαϊκισμό παρόλο που έχουμε πληρώσει πολύ σκληρά τέτοιες συμπεριφορές.

Είναι καιρός για μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα όπου θα αποφασίζουμε με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και με δυσπιστία, ναι με δυσπιστία σε όσους έχουν ως στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας αστήρικτα την ικανοποίηση των επιθυμιών μας.

Μια νέα αρχή στην πολιτική συμπεριφορά μας όπου οι «ανόητοι» και ιδιοτελείς δεν θα έχουν ευκαιρίες εξουσίας στους φρονίμους.

Γράφει: ο Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης

Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.