Υπομονή…, εγώ θα κάνω υπομονή γιατί ο ουρανός σύντομα θα βρέξει καρβέλια και βρεμένα παξιμάδια. Τότε θα κάαααθομαι στην πολυθρόνα μου να βλέπω τα κολομέρια στα κανάλια της Πανελλήνιας εμβέλειας και θα στέλλω τον σκύλο μου να μου τα φέρνει. Είδατε εσείς ποτέ κατακτητή να μοιράζει καρβέλια στους υποτελείς; Τον είδατε να οργανώνει νοσοκομεία και σχολεία για τους υποτελείς του η να τους παρέχει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας; Tι μπορούν να κάνουν τα όποια κόμματα και οι όποιοι ηγέτες, ειδικά όταν ο λαός αποδέχεται την κατοχή του; Ο λαός δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να δείρει τον γάιδαρο δηλαδή τους υπεύθυνους του Δ.Ν.Τ. και της Ο.Ν.Ε. και γι αυτό δέρνει το σαμάρι.
‘’Πλανώνται λοιπόν πλάνην οικτράν’’ όσοι νομίζουν ότι είμαστε ελεύθερο Έθνος. Γνωρίζετε εσείς στα ελεύθερα έθνη οποιονδήποτε ντόπιο ηγέτη που θα αποφάσιζε να επιβάλει μια τέτοια κοινωνική απάνθρωπη εξαθλίωση με αυτοκτονίες πολιτών; Γνωρίζετε κάποιον κατακτητή που θα ελευθέρωνε το υπόδουλο Έθνος; Μήπως γνωρίζετε κατακτητή να διαπραγματεύεται με τους υποτελείς; Θα προσπαθούσε να το κρατήσει υπόδουλο στον αιώνα τον άπαντα για να το εκμεταλλεύεται και αυτό συμβαίνει μ’ εμάς. Εμείς γνωρίζουμε τον εθνικό μας ύμνο που λέει: ‘’νοναχή το δρόμο επήρες και ξανάρθες μοναχή…’’, ‘’άλλος σου έκλαψε στα στήθια αλ’ ανάσα εσύ καμιά, άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.’’Eμείς δουλειά δεν είχαμε και βάλαμε το κεφάλι μας στο στόμα των λύκων των Βρυξελλών που έλουσε με αίμα τον πλανήτη μας τότε με τις αποικίες, για να αποκτήσουμε ευρωπαϊκή κοινωνική μέριμνα και μισθούς Εμείς ένα διαπραγματευτικό χαρτί, την έξοδο είχαμε και το κάψαμε. Όμως, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο όταν το χρέος σκοτώνει ανθρώπους ή παράγει αβυσσαλέα εξαθλίωση και δυστυχία τότε γίνεται επονείδιστο και ειδεχθές και παραγράφεται.
Γιατί όμως οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν διαπραγματεύονται παρά ως υποτελείς υποχρεώνονται να εκτελούν τις διαταγές; Οι διαπραγματεύσεις είναι προσχηματικές από τους δανειστές για να βλέπουν οι πολίτες και να νομίζουν ότι αφού διαπραγματεύονται είναι ελεύθεροι, γιατί αν καταλάβουν την κατοχή τους, τότε δεν θα ελέγχονται πια. Ταυτόχρονα ενοχοποιούνται οι διαπραγματευτές για ανικανότητα. Γιατί δεν καταγγέλλουν οι ηγέτες την κατοχή; Γιατί παν έργον ή λόγος ή σκέψη για έξοδο από την Ο.Ν.Ε. είναι αμάρτημα μέγα και τιμωρείται αμείλικτα. Εξ άλλου δημοκρατία έχουμε και λαϊκές εντολές εκτελούν και αν τις παραβούν τότε η τιμωρία θα είναι εξοντωτική.
Τώρα τι να κάνουμε εμείς; ΥΠΟΜΟΝΗ !! Υπομονή μέχρι να δούμε τους νέους Ελληναράδες να περπατούν ξυπόλυτοι στα πεζοδρόμια όπως τους Τσαλακούνιους. Πήγατε ποτέ στην Τσαλακουνία; Να μην σας αξιώσει ο Θεός να πάτε να δουν τα μάτια σας την κατάντια τους. Τότε θα ματώνει η ψυχή μας γιατί θα είναι πλέον αργά για να βοηθήσουμε την νέα γενιά που δημιουργήσαμε.. Υπάρχει ένας ακόμη τρόπος να σπάσουμε τα χαλκεία αλλά ίσως χρειαστεί να ‘’πεινάσουμε’’. Είναι όμως προτιμότερο να πεινάσουμε για να ελευθερώσουμε τον τόπο των παιδιών μας και να έχουμε προοπτικές ανάπτυξης παρά να πεινούν εσαεί και υπό κατοχή, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.
Πολλοί είναι αυτοί οι οικονομολόγοι που υποστηρίζουν ότι ο μπαμπούλας της πείνας εφευρέθηκε για να φοβίσει και να κάμψει κάθε επιθυμία αντίστασης, γιατί οι υπάρχουσες εξαγωγές και ο τουρισμός εγγυώνται τις εισαγωγές ικανών ποσοτήτων υλικών αγαθών και άλλων εφοδίων. Μούσι μεγάλο είναι ο μπαμπούλας του Μαδούρο και της Αργεντινής, γιατί το κάθε κράτος έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες.
Αυτό τον καιρό για πολλοστή φορά αθετούν τις ‘’συμφωνίες’’ που μας επέβαλαν για την Β’, αξιολόγηση και επιβάλουν επιπρόσθετα μέτρα προκειμένου να επιταχύνουν την φτωχοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας. Διεξάγουν πόλεμο νεύρων και ταπεινώσεις Εθνικές, αλλά εμείς θα κάνουμε υπομονή! Αυτό άλλωστε επιδιώκουν και οι κατακτητές, την υπομονή! Την αποδοχή της εξαθλίωσης σαν κατάστασης φυσιολογικής όπως συμβαίνει σε χώρες τριτοκοσμικές. Δια της εις βάθος χρόνου υπομονής να συνηθίσουμε και να αποδεχθούμε σαν φυσιολογική την σημερινή κατάντια, την δουλεία και την σκληρή πραγματικότητα όπως ήδη κάνουν οι Τριτοκοσμικοί.
Mε την υπομονή θα περάσουν οι δεκαετίες και οι πεντηκονταετίες που χρειάζονται για να ξεπληρώσουμε το κολοσιαίο χρέος των 250 περίπου δισεκατομμυρίων Όταν όμως θα αποδημήσουμε, θα έρχονται τα παιδιά και τα εγγόνια μας να μας φέρνουν λουλούδια και θα θυμούνται τα απάνθρωπα χρέη που τους κληρονομήσαμε.
Του Στέλιου Δ. Καραβόλου
