Oσοι έχουμε την τύχη να βρισκόμαστε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές στα χωριά μας, με θλίψη και πόνο διαπι- στώνουμε, φίλες και φίλοι αναγνώστες, τον ολοένα μειούμενο αριθμό συγχωριανών μας που επιλέγουν ως καλοκαιρινό προορισμό τους τα χωριά καταγωγής τους.

Αυτό, σε συνδυασμό με την απομείωση των μονίμων κατοίκων των χωριών μας, λόγω του βιολογικού τέλους (οι περισσότεροι έχουν κατά πολύ υπερβεί το εξηκοστό έτος της ηλικίας τους) έχει ως αποτέλεσμα τα χωριά μας ακόμη και τον Ιούλιο να παρουσιάζουν εικόνα έρημων χωριών. Γεγονός που προκαλεί θλίψη και βαθύ πόνο σε όλους εμάς που αγαπάμε και νοιαζόμαστε για τον τόπο μας.

Η εύκολη λύση είναι να επιρρίψουμε τις ευθύνες για το κατάντημα της Αμανής στους πολιτικούς, τόσο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όσο και αυτούς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όχι πως δεν έχουν ευθύνη για το κατάντημά της. Κάθε άλλο μάλιστα! Τη μεγάλη ευθύνη την έχουν εκείνοι τους οποίους εκλέγουμε για να μας διοικήσουν και να φροντίσουν όχι μόνο να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο το παρόν του τόπου άλλα να οραματιστούν και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο και ελπιδοφόρο μέλλον. Στην περίπτωση της Αμανής τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έγιναν. Αν οι εκλεγμένοι ηγέτες μας δεν ανταποκρίνονται επαρκώς σ’ αυτές τους τις υποχρεώσεις, αν δεν τιμούν στο βαθμό που πρέπει το αξίωμα που τους ανέθεσαν οι πολίτες που τους εξέλεξαν να τους εκπροσωπήσουν, οι ίδιοι πολίτες, στις επόμενες εκλογές, οφείλουν να τους τιμωρήσουν αποκλείοντάς τους με την ψήφο τους από τα κοινά. Τέτοιες τιμωρίες, δυστυχώς, σπάνια διαπιστώσαμε στον τόπο μας! Ευθύνη, όμως, δεν έχουν μόνο οι πολιτικοί για το κατάντημα της Αμανής.

Ευθύνη έχουμε και όλοι εμείς οι πολίτες της. Δεν είναι λίγες οι φορές που χάθηκαν ευκαιρίες ανάπτυξης της Αμανής γιατί οι κάτοικοί της ήταν προσκολλημένοι σε παλιές αντιλήψεις και εμμονές του παρελθόν- τος ή σε κακώς νοούμενες προγονολατρείες. Να θυμίσουμε στους παλαιότερους αναγνώστες μας και με την ευκαιρία να μάθουν οι νεότεροι, πως τη δεκαετία του ’60 είχε γίνει από το τότε Υπουρ- γείο Γεωργίας μια πραγματικά δυναμική προσπάθεια για αναδασμό στην πε- ριφέρειά μας. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι κάτοικοι των χωριών μας που είδαν την περίπτωση του αναδασμού με θετικό βλέμμα. Κατάλαβαν πως η κατάτμηση της γης σε μικρές ιδιοκτησίες δεν βοηθούσε στην συστηματική και αποδοτική καλλιέργεια. Ατελείωτες χαμένες εργατοώρες μετακίνησης. Κι όμως η προσπάθεια αυτή απέβη άκαρπη γιατί κάποιοι, για συναισθηματικούς κυρίως λόγους, αρνήθηκαν να δεχθούν να ανταλλάξουν τις ιδιοκτησίες τους με άλλες έτσι ώστε να αποκτήσουν ένα ή το πολύ δύο καλλιεργήσιμα αγροτεμάχια. Για να χρηματοδοτηθεί όμως από το υπουργείο ο αναδασμός της γης έπρεπε να συμμετέχουν σ’ αυτόν όλοι οι ιδιοκτήτες της. Χάθηκε έτσι αυτή η ευκαιρία. Την ίδια δεκαετία, η κυβέρνηση της Χούντας, θα εκπονούσε ένα σχέδιο για την μεταφορά των Κουρουνίων στη θέση Λημνιά, στην ευρύτερη περιοχή που βρίσκεται το ξωκκλήσι της Αγίας Ματρώνας. Το Υπουργείο Δημο- σίων Έργων σε συνεργασία με την ΜΟΜΑ θα διαμόρφωνε οικοδομήσιμα οικόπεδα, θα άνοιγε πλατείες και δρόμους, χώρους για γεωργικές αποθήκες και στάβλους για τα ζώα μακριά από το χωριό. Παράλληλα η Αγροτική Τράπεζα θα χορηγούσε άτοκα δάνεια στους κατοίκους, για την ανοικοδόμηση των σπιτιών τους στο νέο οικισμό. Δάνεια, που σε άλλες περιοχές, που έγινε μεταφορά των οικισμών, τελικά χαρίστηκαν. Δυστυχώς, και σ’ αυτή την περίπτωση υπήρξαν πολλές αντιδράσεις. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν ήθελα να …χάσουν τη βολή τους. Μια ακόμη ευκαιρία χάθηκε.

Υπήρξαν και άλλες μικρότερες ευκαιρίες για την ανάπτυξη των χωριών μας που δεν τελεσφόρησαν γιατί προσέκρουσαν στο αδιαπέ- ραστο τοίχος της άρνησης και της προσκόλλη- σης των κατοίκων στα γνωστά και παραδοσιακά μονοπάτια. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε. Αγροτικοί δρόμοι που έγιναν ψηλά στην κορυ- φή της Αμανής για να μην καταστραφούν οι … περιουσίες, αντί να γίνουν στις καλλιεργημέ- νες περιοχές για να μετακινηθούν άνθρωποι (όταν υπήρχαν) και ζώα με άνεση, να εκσυγχρονιστούν οι καλλιέργειες με μηχανήματα, να στραφούν σε άλλες παραγωγές, περισσότερο προσοδοφόρες, όπως αρωματικών βοτάνων, αμπελοκαλλιέργεια κ.α. Με τη νοοτροπία αυτή η Αμανή, χρόνο με το χρόνο έχανε τα παιδιά της, που για να ζήσουν έπαιρναν τη στράτα της ξενιτειάς. Δυστυχώς, όμως, τίποτα δεν διδαχθήκαμε από τα λάθη του πα- ρελθόντος. Γιατί ακόμη και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, και ενώ τα χωριά μας κινδυνεύουν να σβήσουν από το χάρτη της Χίου, υπήρξαν ευκαιρίες που πιθανότατα θα έδιναν πνοή ανάπτυξης στην Αμανή. Η πρόθεση του Μπουτάρη και του Κτιστάκη, να δημιουργήσουν σύγχρονους αμπελώνες στην Αμανή, έδιναν μια ελπίδα αναγέννησης των χωριών μας. Δεν ήταν μόνο η οι- κονομική επιφάνεια των επενδυτών που έδινε προοπτική στην αναπτυξιακή αυτή προσπάθεια! Ήταν η τεχνογνωσία και κυρίως το δίκτυο πωλήσεων που διέθεταν, ιδιαίτερα ο Μπουτάρης, που παρείχε τη μεγαλύτερη δυνατή εγγύη- ση για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος. Η προσπάθεια αυτή δεν καρποφόρησε γιατί προσέκρουσε στην άρνηση πολλών συντοπιτών μας να παραχωρήσουν, με το ανάλογο αντίτιμο φυσικά, τις μικρές ιδιοκτησίες του, για την δημιουργία των σύγχρονων αμπελώνων. Αρκετοί, αιτιολόγησαν την άρνησή τους λέγοντας, ότι αν παραχωρούσαν τις συγκεκριμένες εκτάσεις οι πεθαμένοι γονείς τους θα σηκώνονταν από τον τάφο να τους χαστουκίσουν. Μπροστά σ’ αυτά τα … ατράνταχτα επιχειρήμα- τα, οι επενδυτές σύντομα απέσυραν το ενδιαφέρον τους. Θέλετε να μάθετε τι έγιναν αυτές οι ιδιοκτησίες; Παραμένουν οι περισσό- τερες χέρσες και γεμάτες σπάρτους και αστιφίδες! Πολλοί μάλιστα δεν μπήκαν ούτε καν στον κόπο να τις δηλώσουν στο κτηματολόγιο. Άραγε τι θα έλεγαν σήμερα οι πεθαμένοι γονείς εκείνων που αρνήθηκαν να τα παραχωρή- σουν για την δημιουργία αμπελώνων, αν τα έβλεπαν σ’ αυτή την κατάσταση; Ένας τόπος, σαν το δικό μας, που είναι ορεινός και άγονος και που δεν διαθέτει προσβάσιμη παραλία για τους λουομένους, δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο από τους απόδημους παραθεριστές. Για να ζήσει πρέ- πει να υπάρχουν μόνιμοι ενεργοί κάτοικοι. Αυτοί που θα ζουν από τον τόπο και θα δίνουν ζωή στον τόπο. Αυτοί που θα φροντίζουν και θα συντηρούν τι υποδομές και τα δίκτυα κοινής ωφέλειας. Αυτοί που ως γονείς, πιθανότατα, θα προσελκύουν τα καλοκαίρια στα χωριά τα παιδιά τους. Τέτοια προοπτική με τις παρούσες συνθήκες δεν φαίνεται ορατή στον ορίζοντα της Αμανής. Η μόνη ορατή ελπίδα μας είναι η ανάπτυξη του κέντρου της Αμανής, της Βολισσού. Εκεί και οι προϋποθέσεις και οι προοπτικές υπάρχουν. Ανάπτυξη που αναπόφευκτα θα συμπαρασύρει και τα χωριά. Αλλά και εκεί τις ευκαι- ρίες τις χάνουμε! Τρανό παράδειγμα; Το έργο πνοής «Προστασία Λιμενολε- κάνης του Λιμένα Βολισσού Χίου», προϋπολογισμού 1.200.000 ευρώ το οποίο ήταν έτοιμο για δημοπράτηση, χάθηκε! Δεν θα υλοποιηθεί γιατί δεν έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες μέσα στις προβλεπόμενες προθεσμίες. Δυστυχώς, καμία ελπίδα!!!

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αυλόγυρος". Διαβάστε ολόκληρη την εφημερίδα του Συλλόγου Κουρουνιωτών Εγρηγοριανών Χίου Αττικής ΕΔΩ