Πώς μπορεί να συνδεθεί η παραλία της Κουκούλας με τις «Άπονες εξουσίες» από τον θαυμάσιο δίσκο «Στην Ανατολή» του Θεοδωράκη θα το προσπαθήσω παρακάτω.

Στα βόρεια του οικισμού του Καταρράκτη υπάρχει μια φυσική μικρή παραλία όπου κατά παράδοση κολυμπούσαν κυρίως οι γυναίκες που είχαν περάσει την πρώτη νεότητα μαζί με τα παιδιά τα εγγόνια και τους συγγενείς και φίλους που είχαν έρθει για καλοκαίρι.

Εφέτος η παραλία είναι γεμάτη βράχους που έχουν καταπέσει από μια πρόχειρη και αυθαίρετη λιθοδομή που έγινε για να προστατευθεί ο δρόμος που περνάει από πάνω, από τις σοροκάδες του χειμώνα.

Οι τοπικές αρχές  ενημέρωσαν έγκαιρα και πίεσαν για την απομάκρυνση των βράχων.

Πλην όμως σε ώτα μη ακουόντων.

Έτσι οι λουόμενοι αναγκάζονται με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας να επιμένουν να κολυμπούν εκεί παρόλο που μια πτώση μπορεί να προξενήσει τραύματα ή κάταγμα στα άκρα ή τα πλευρά.

 Ένα απόγευμα όταν έπινα τον καφέ μου πέρασαν μπροστά από το σπίτι, μετά από το μπάνιο τους, μια συντροφιά Καταρρακτούσσενες με ένα τσούρμο παιδιά.

«Καλέ γιατρέ», μου λένε, «εσύ που ανακατευόσουνα παλιά δε λες κάτι για τη Κουκούλα; Μπορεί να σου περάσει εσένα».

Όχι γιατί πίστευα οτι κάτι θα μου περάσει, αλλά για να μην τους χαλάσω το χατίρι είπα κάτι.

Ήλθε ο εκλεγμένος αρμόδιος και απεφάνθη πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα, υπάρχει άλλη παραλία.

Και πράγματι υπάρχει στο κέντρο του χωριού στην εκβολή του χειμάρρου μια παραλία που διαμορφώνεται κάθε καλοκαίρι με μηχανήματα του Δήμου.

Την κοσμική, σε εισαγωγικά βέβαια παραλία, την απολαμβάνουν κυρίως τα νιάτα και οπτικά οι θαμώνες των πέριξ ταβερνών.

Λογικό είναι ο κόσμος που καταφεύγει κατά παράδοση στην απόμερη παραλία της Κουκούλας,  για ευνόητους λόγους δε θα πάει εκεί.

Εδώ έρχεται να δέσει η Κουκούλα με τις «Άπονες εξουσίες» και όπως αυτές περιγράφονται στο δίσκο του Θεοδωράκη «Στην Ανατολή» σε στίχο Μιχ. Κακογιάννη και μοναδική -υπέροχη- εκτέλεση Καζαντζίδη.

Εκεί βέβαια τις «Άπονες εξουσίες» άσκησαν κατά τρόπο φρικτό σε βάρος του Λαού οι Γερμανοί κατακτητές με τους Έλληνες προδότες και δωσίλογους συνεργάτες τους.

Εδώ -και μόνο υπό μορφή χιούμορ και χωρίς κανέναν συσχετισμό με τα παραπάνω,  παρά σαν σχήμα λόγου-  αναφέρομαι σε αυτές τις μικρές και ασήμαντες αλλά άπονες εξουσίες που όμως, όπως στην Κουκούλα, μπορούν να χαλάσουν ένα ολόκληρο καλοκαίρι ιδιαίτερα τόσων παιδιών που θέλουν να τρέξουν, να παίξουν, σε μια παραλία.

ΓΡΑΦΕΙ: Γ. ΒΑΡΚΑΡΗΣ