Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την έναρξη της πανδημίας τoυ SARS- CoV-2 και μία ολόκληρη κοινωνία παρακολουθεί ''παγωμένη'',εξοργισμένη, εξουθενωμένη, αγανακτισμένη και σαφώς προβληματισμένη, με ένα αξιοσημείωτο τμήμα της να ''ακροβατεί'' ανάμεσα στην απλή μελαγχολία και την κατάθλιψη. Είναι μεγάλο το διάστημα, ικανό να ξεθολώσει το τοπίο για να γίνεται διακριτή η αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, παρά την προσπάθεια εξωραϊσμού και προβολής μιας εικονικής πραγματικότητας από τα συστημικά ΜΜΕ. Είναι ανήθικο και επικίνδυνο, όταν μετράμε ήδη 7421 ανθρώπινες απώλειες, 672 διασωληνωμένους σήμερα στις ΜΕΘ, το ΕΣΥ στα όριά του, μια οικονομία να καταρρέει, την ανεργία και την φτωχοποίηση να εντείνονται και τις ατομικές ελευθερίες να περιορίζονται. Από την αρχή της πανδημίας δύο θα 'πρεπε να ήταν οι στρατηγικοί-κομβικοί στόχοι :

1) H ενίσχυση του ήδη αποδυναμωμένου ΕΣΥ με προσλήψεις μόνιμου ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και η αύξηση των ΜΕΘ. Όταν όμως ακόμα κι αυτή η συγκυρία δεν αποτελεί ευκαιρία για θωράκιση του ΕΣΥ, που θα μείνει παρακαταθήκη, όταν η πανδημία θα έχει εκλείψει, είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ. Σε μια χώρα με τόσους αδιόριστους ειδικευμένους γιατρούς, που χρόνια αιμορραγεί από τo brain drain! Αντ' αυτού παρακολουθούμε γιατρούς και νοσηλευτές στα όρια τους, κλίνες ΜΕΘ non-Covid να μετατρέπονται σε κλίνες ΜΕΘ Covid με σοβαρό κίνδυνο για τους βαρέως πάσχοντες λοιπής νοσηρότητας, ασθενείς με βαριά Covid-19 να αναμένουν την πολυπόθητη και αναγκαία εισαγωγή σε ΜΕΘ, ενώ ταυτόχρονα ιδιωτικές κλινικές παραμένουν ανεκμετάλλευτες, ''προστατευμένες''.

2) Η σωστή επιδημιολογική επιτήρηση για την ανάσχεση της διασποράς στην κοινότητα. Ακρογωνιαίος λίθος φυσικά είναι τα πολλά και στοχευμένα tests, αλλά και η απαιτούμενη ιχνηλάτηση των κρουσμάτων. Όταν όμως αφήνονται ανοχύρωτες οι εστίες υπερμετάδοσης, η διασπορά είναι αναπόφευκτη. Οι χώροι εργασίας, τα σχολεία (που καθυστερημένα κάποιοι παραδέχθηκαν, ότι έτσι όπως λειτουργούσαν, τα ασυμπτωματικά και συμπτωματικά παιδιά μας, αλλά και οι εκπαιδευτικοί ήταν δυνητικά οι κρίκοι μιας αλυσίδας διασποράς) είναι εστίες που αν γίνονταν μαζικά tests, θα μπορούσε να περιχαρακωθεί μία ενδεχόμενη αναζωπύρωση κρουσμάτων και ανάσχεση της διασποράς. Την ίδια στιγμή που πολίτες στοιβάζονται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου από το τρίπτυχο μάσκα - απόσταση - υγιεινή των χεριών ,που φυσικά το δεύτερο είναι αδύνατο να τηρηθεί! Βρισκόμαστε λοιπόν στο τρίτο κύμα της πανδημίας, του οποίου την κορύφωση δεν έχουμε ακόμα δει, στο τρίτο κατά σειρά lockdown και με μεγάλη διασπορά του μεταλλαγμένου πια ιού στην κοινότητα. Συμπέρασμα: Αναποτελεσματικά μέτρα, παλινωδίες, καταστροφική διαχείριση, που δεν κρύβονται πλέον πίσω από την επαναλαμβανόμενη επίκληση και της αναγκαίας ατομικής ευθύνης. Η κοινωνική πλειονότητα σέβεται τα μέτρα και εξοργίζεται με την ανευθυνότητα και την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και των αρμόδιων αρχών του κράτους. Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί και ο ρόλος της λεγόμενης ''κρατικής επιτροπής ειδικών'', που όρισε το Υπουργείο Υγείας και εισηγείται τα μέτρα διαχείρισης και αντιμετώπισης της πανδημίας. Γίνεται γνωστό συχνά, ότι υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες και ενστάσεις ανάμεσα στα μέλη της, δίνονται οδηγίες που αναιρούν προηγούμενες και ανακοινώνονται μέτρα ''ετεροχρονισμένα'', αφού πρώτα έχουν διαρρεύσει στα ΜΜΕ. Από την αρχή της πανδημίας όμως τα πρακτικά των συνεδριάσεων κρατούνται σαν επτασφράγιστο μυστικό. Είναι δικαίωμα να γνωρίζουμε, πώς ελήφθησαν και λαμβάνονται αποφάσεις, που αφορούν την δημόσια υγεία. ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

ΓΡΑΦΕΙ: Εμμανουέλα Ξενιάδη, Ιατρός - Παθολόγος