Αναδρομώντας τον χρόνο από δικά μου βιώματα, από κείμενα ή διηγήσεις τρίτων, αισθάνομαι ότι όσο πιο πίσω πηγαίνω τόσο πιο προσδιορισμένη ήταν η βηματησιά της Ελλάδας.

Μεταπολεμικά λίγο-πολύ ο κόσμος αντιλαμβάνονταν την πορεία της Χώρας. Άλλοτε αργά άλλοτε πιο γοργά με προβλήματα και εντάσεις υπήρχε πρόοδος, δεν ήταν αίσθηση ήταν πραγματικότητα.

Φερειπείν, στον αγροτικό τομέα πραγματοποιήθηκε αναδασμός, δημιουργήθηκαν αρδευτικές υποδομές, θεσπίστηκε συνεταιριστικό πλαίσιο, ιδρύθηκαν βιομηχανίες μεταποίησης αγροτικών προϊόντων. Πρωτοβουλίες που σήκωσαν ολόκληρες περιοχές.

Στον κατασκευαστικό κλάδο ελληνικές εταιρίες έκτιζαν τα λιμάνια στον Περσικό κόλπο και μεγάλα έργα στις Μεσογειακές χώρες της Αφρικής, αναπτύχθηκαν η χαλυβουργική και οι βιομηχανίες τσιμέντου με έντονο εξαγωγικό προσανατολισμό.

Στον κλάδο του τουρισμού υπήρχε προσδιορισμένη πολιτική και στόχευση. Ταπεινά βήματα αλλά υπήρχε ένας σταθερός στρατηγικός σχεδιασμός, ΕΟΤ, Ξενία, ανάδειξη αρχαιολογικών χώρων κλπ.

Έγιναν επενδύσεις στην μεταλλουργία (βλ. ΛΑΡΚΟ κλπ), στην εκβιομηχάνιση (βλ. Πετζετάκις), στον εξηλεκτρισμό (βλ. υδροηλεκτρικά εργοστάσια), βιομηχανίες κατασκευής ηλεκτρικών ειδών κουζίνες, ψυγεία (βλ. Πίτσος, ΙΖΟΛΑ), ακόμα και στην κατασκευή οχημάτων, τεράστια βήματα για την εποχή. Έρχεται στο νου μου το πανέμορφο και αξιόπιστο λεωφορείο Mercedes που αγόρασε ο πατέρας μου το 1967 φτιαγμένο εξ’ ολοκλήρου από ελληνικά χέρια στην ΒΙΑΜΑΞ.

Για την ενίσχυση της εθνικής άμυνας ιδρύθηκε η ΕΑΒ, η ΕΒΟ, τα εργοστάσια κατασκευής ρουχισμού, πυρομαχικών κλπ.

Στην ναυτιλία, το θεσμικό πλαίσιο της δεκαετίας του 50΄ εκτίναξε το εθνικό νηολόγιο και τον Πειραιά σε διεθνές ναυτιλιακό κέντρο. Τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας ανταγωνίζονταν στις ναυπηγήσεις και τις επισκευές τα μεγαλύτερα ναυπηγεία του κόσμου.

Η παλιά και η νέα Ελλάδα. Ορόσημο, προσωπική άποψη, η μεταπολίτευση.

Νέα τζάκια, πληθωρικός λαϊκισμός, εκπτώσεις στο ‘’παραδοτέο’’ της εκπαίδευσης, του δημόσιου τομέα, υποχωρητικός ρεαλισμός στα εθνικά θέματα κλπ μετάλλαξαν μέσα σε δυο-τρεις δεκαετίες δραματικά την ιδιοσυγκρασία μας δίνοντας προτεραιότητα στην χαλάρωση, την ατομική πλεονεξία και τον καιροσκοπισμό.

Ό,τι κτίστηκε και κατακτήθηκε με αίμα, κόπο, θυσίες και πολέμους εξανεμίστηκε και υποθηκεύθηκε σε λίγες δεκαετίες. Οι ευθύνες βαρύνουν όλους όχι μόνο τις Κυβερνήσεις.

Δεν μηδενίζω, αλίμονο, έχουμε ‘’ανέβει’’ επίπεδα όχι όμως ως κρατική οντότητα. Προσπαθώ αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σχεδιασμό έχει αυτή η Χώρα τα τελευταία χρόνια για να βελτιώσει την θέση της. Τι στοχεύει; Πού επιθυμεί να τοποθετηθεί σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, πόσο αποφασισμένη είναι να το επιτύχει;.

Ευδιάκριτη είναι μόνο η επιδίωξη διατήρησης μιας σπάταλης θνησιγενούς νηνεμίας.

Η βελόνα στο εθνικό ανεμολόγιο δείχνει να κινείται εδώ και εκεί απομαγνητισμένη, όμως έτσι ούτε σταθερή πορεία εξασφαλίζεται, ούτε ασφαλής κατάπλους.

Το ταρακούνημα από την οικονομική κρίση, την εθνική απειλή από την Τουρκία και από την άρνηση χωρών να αναλάβουν τις ‘’συμμαχικές’’ υποχρεώσεις τους και να στηρίξουν τα διεθνώς κατοχυρωμένα δίκαια της Ελλάδας ας διεγείρει τα εθνικά αντανακλαστικά.

Το 2021 ας είναι πραγματικά σωτήριο. Καλά και χαρούμενα Χριστούγεννα, χρόνια πολλά !!  

ΓΡΑΦΕΙ: Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης

Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.