Σαν τον παλιό χρωματιστό πίνακα που ξεθώριασε και έχασε τα χρώματα του κρεμασμένος για χρόνια στο καρφί του τοίχου μοιάζει η ζωή μας το τελευταίο διάστημα από τότε που έκανε την εμφάνιση του ο Κορωνοϊός εκεί στις  αρχές του χρόνου.  Μέρα με τη μέρα δυστυχώς όλο και περισσότερο χάνεται το χρώμα από τη ζωή μας.  Λιγοστό πια το χαμόγελο, πολύ κατήφεια, μοναχικότητα περισσότερο άγχος νευρικότητα, δυσκολίες στην καθημερινότητα μας και αγωνία βέβαια πάντα μήπως ο διπλανός μας ο φίλος μας που μέχρι χθες χαριεντιζόμαστε μαζί είναι σε μικρότερη απόσταση από τα δυο μέτρα και μας μολύνει με τον ιό. Ο φόβος της πανδημίας έχει απλώσει πλέον για καλά τη σκιά του στη ζωή μας και θα την επισκιάζει άγνωστο για πόσο ακόμα. Είναι αμφίβολο πότε και αν επανέλθει η ζωή μας στην προ κορωνοϊου εποχή. Φοβικά πια αντιμετωπίζουμε τις συναντήσεις με τους συγγενείς τους φίλους  τους γνωστούς και πάντα από απόσταση βέβαια μια απόσταση που στο μέλλον ίσως αποδειχτεί ταφόπλακα για τις ανθρώπινες σχέσεις και αυτό θα είναι ολέθριο για την κοινωνία. Ηλεκτρονικά πια γίνονται οι περισσότερες συναλλαγές με τράπεζες και κρατικές υπηρεσίες.   

Περιορίζουν σιγά, σιγά τράπεζες και κρατικός μηχανισμός τις επαφές με τον κόσμο και ζητούν οι συναλλαγές να  γίνονται πια από τον υπολογιστή. Όλοι μικροί μεγάλοι πλέον  πίσω από ένα υπολογιστή προσπαθούν να διευθετήσουν τις υποχρεώσεις τους με κρατικές υπηρεσίες και τράπεζες, τέρμα πια οι καλημέρες και οι χαιρετούρες με τους φίλους  υπαλλήλους. Μπορεί οι ηλεκτρονικές συναλλαγές να είναι ευκολία για τους νέους αλλά για τους έχοντες κάποια ηλικία είναι μια πρόσθετη δυσκολία. Εμείς ένας λαός Μεσογειακός αισιόδοξος έξω καρδιά χαρούμενος και γελαστός, εκδηλωτικός και διαχυτικός που είχαμε συνηθίσει να ανοίγουμε την αγκαλιά μας και να απλώνομαι το χέρι σε φίλους και γνωστούς, εμείς που χαρίζαμε απλόχερα το φιλί μας αρχίζουμε λίγο, λίγο να χάνουμε το χαμόγελο  μας αυτό που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, την ταυτότητα μας δηλαδή. Δεν διασκεδάζουμε πια όπως παλιά και δεν χαιρόμαστε με τα ωραία τα άπλα τα μικρά πράγματα αυτά που κάνουν τη ζωή μεγάλη.  Από τότε που ο κορωνοϊός χτύπησε την πόρτα μας έχουμε αρχίσει να γινόμαστε ένας λαός μοναχικός νευρικός φοβικός και απόμακρος απέναντι στον συγγενή τον φίλο και στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Όλα πια τα σκιάζει ο φόβος, την ανθρωπιά την αγάπη την συμπόνια. Μοναδικό μέλημα των περισσότερων είναι η απόσταση από τον πλαϊνό για τον φόβο της μόλυνσης και  η υποχρεωτική χρήση της μάσκας που φαίνεται πια να σκεπάζει και το τελευταίο αχνό χαμόγελο.

ΓΡΑΦΕΙ: Γιώργος Νύκτας

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.