Την δεκαετία του 70’ μαθητής εργαζόμουνα σερβιτόρος τα καλοκαίρια και τις γιορτές στο εστιατόριο «Γιαμός» του αείμνηστου Παναγιώτη Γιαμού στον Καρφά. Ο Καρφάς εκείνης της εποχής συνδεόταν με τα θυμιανά και την Αγία Ερμιόνη με αγροτικούς χωματόδρομους και με ασφαλτόδρομο με την Χώρα.

Η χρυσαφένια αμμουδιά της παραλίας του τελείωνε δυτικά σε μεγάλους αμμόλοφους. Στα χωράφια της περιοχής κατά το πλείστον έβλεπες ελιές, συκιές ακόμα και συκαμινιές και βέβαια πολλά ήταν χέρσα για μποστάνια.

Τα παραθεριστικά σπίτια ήταν ελάχιστα, σκόρπιες «βότες», βαρκοσύρματα δηλαδή, στην παραλία νοτινά του Γιαμού και τα μετρημένα στα δάκτυλα του χεριού σπίτια μεγαλοαστών της Χίου τα συναντούσες στα όρια του επαρχιακού δρόμου. Την παραλία προς τον Βοριά έκλεινε το εστιατόριο του αείμνηστου Σταμάτη Καρατζά.

 Κάπως έτσι ήταν ο Καρφάς πριν πενήντα χρόνια και λίγα χρόνια ακόμα πιο πίσω είχε μόνο δυο τρεις φρίζες, δίκην καφενείου, για να βρίσκουν όσοι έκαναν αμμόλουτρα ένα ποτήρι νερό και ένα αναψυκτικό.

Η εκπληκτική ομορφιά της περιοχής και η εγγύτητά της με την πόλη της Χίου (δεν υπήρχαν τότε πολλά ΙΧ αυτοκίνητα) προσήλκυε την «αφρόκρεμα» του νησιού και τους επισκέπτες μας του καλοκαιριού, στην πλειοψηφία τους Χιώτες της Αθήνας και του εξωτερικού.

Καθημερινοί καλοκαιρινοί θαμώνες του «Γιαμού» σχεδόν όλοι οι χιώτικης καταγωγής εφοπλιστές, επιχειρηματίες κλπ.. Όποιο όνομα Χιώτη εφοπλιστή της εποχής και επιχειρηματία έρθει στο μυαλό σας ήταν μεσημεριανός πελάτης του Παναγιώτη.

Ο Καρφάς ήταν το αδιαμφισβήτητο κέντρο της καλοκαιρινής χιώτικης γκλαμουριάς (και τον χειμώνα επίσης με τους χορούς και τα γιορτινά ρεβεγιόν αλλά αυτά θα τα περιγράψουμε άλλη στιγμή). Διέθετε όλα τα στοιχεία για να εξελιχθεί σε κοσμοπολίτικο θέρετρο υψηλών προδιαγραφών στο Αιγαίο.

Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν κάποιες ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες ιδιωτών (π.χ. του Μιχάλη Κολοκυθιά) που άνοιξαν τουριστικούς δρόμους για την Χίο και η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με τα «αναπτυξιακά» προγράμματα έδωσαν την ευκαιρία στον Καρφά και στον τόπο να μεταμορφωθεί, να εξελιχθεί.  

Η έλλειψη διορατικότητας, μικροπολιτικές, η ιδιοτέλεια κλπ. που κατατρέχουν πολλές δεκαετίες τον τόπο μας μεταμόρφωσαν πράγματι τον Καρφά και την Χίο με ένα ερωτηματικό, προς ποια κατεύθυνση;

Αφορμή για τις σημερινές μελαγχολικές σκέψεις είναι η σημερινή εικόνα που αποπέμπει ο Καρφάς, η πάλαι ποτέ τουριστική λοκομοτίβα της Χίου η οποία αντί Εκάλης που της άξιζε μοιάζει μάλλον με το Πέραμα.

Ο ιστορικός «Γιαμός» με τόσο συναισθηματικό φορτίο και συνεισφορά στην ανάδειξη της περιοχής ετοιμόρροπος καταρρέει, άδειες οι ελπιδοφόρες ξενοδοχειακές μονάδες και άδεια τα μικρότερα τουριστικά καταλύματα, εστιατόρια και καφέ κλειστά τα πάντα ερειπωμένα λες και ο Καρφάς ήταν εμπόλεμη περιοχή.

Καταθλιπτικές εικόνες εγκατάλειψης συναντάς πια σε όλο το νησί. Η Χίος προφανώς έχει παραδοθεί σε μια μιζέρια καταθλιπτικής αδράνειας που αναζητεί δικαιολογίες για την αυτοκαταστροφική της πορεία σε ανόητες δικαιολογίες, που ικανοποιείται πια στα μικρά και επικίνδυνα.

Δικαιολογώ τους πάντες συνέλληνες όποτε και αν ανέχονται τέτοιες εικόνες αθλιότητας να κυριεύουν την ζωή τους. Στους συμπατριώτες μου Χιώτες που οι μισοί έχουν φέρει πέντε φορές βόλτα τον πλανήτη δεν συγχωρώ τέτοιο βαθμό ανοχής.

ΓΡΑΦΕΙ: Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης

Υποναύαρχος (ε.α) Λ.Σ.