Κατά γενική παραδοχή, το Βόρειο Αιγαίο, είναι μια ιδιαίτερα προβληματική περιοχή. Τα νησιά του, από Λήμνο μέχρι Σάμο και Ικαρία, εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν καθηλωθεί αναπτυξιακά ενώ, ταυτόχρονα, αργοπεθαίνουν πληθυσμιακά.
Η μεγάλη απόσταση που τα χωρίζει από το Εθνικό Κέντρο αλλά και η, επι σαρανταπέντε (45) χρόνια συνεχής και έντονη πίεση που δέχονται λόγω της Τουρκικής επιθετικότητας (που υποκρύπτει επεκτατικά σχέδια), προφανώς είναι οι κύριες (όχι όμως μοναδικές) αιτίες της διαπιστωμένης υπανάπτυξης των νησιών μας.
Την, ως άνω, αποκαρδιωτική κατάσταση, αναμφίβολα έχει επιδεινώσει το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα, το οποίο, η Τουρκία, απροκάλυπτα πλέον χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης τόσο προς την Ελλάδα όσο και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση με, μη αποκρυπτόμενους, ιδιοτελείς σκοπούς.
Για τη Χίο δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι περισσότερο. Χωρίς να μηδενίζουμε τις, κατά καιρούς, φιλότιμες προσπάθειες αιρετών όλων των βαθμίδων, τα κύρια προβλήματα παραμένουν άλυτα και μάλιστα, κάποια εξ αυτών, οξύνονται μέρα τη μέρα.
Η Χίος, κατά γενική ομολογία, υστερεί ακόμη και έναντι των γειτονικών νησιών (Λέσβο και Σάμο) τόσο όσον αφορά βασικές υποδομές (λιμάνι-αεροδρόμιο) όσο και ως προς την τουριστική ανάπτυξη και την αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή.
Αυτήν ακριβώς την ζοφερή πραγματικότητα (υπανάπτυξη – πληθυσμιακή συρρίκνωση) συνολικά των νησιών του Βορείου Αιγαίου και ιδιαιτέρως της Χίου, θα μπορούσε ίσως να ανατρέψει (εν μέρει), η ευνοϊκή συγκυρία που διαμορφώθηκε από τα αποτελέσματα των Αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου και των Βουλευτικών εκλογών του Ιουλίου 2019. Η εκτίμηση δεν είναι αυθαίρετη, βασίζεται δε στα εξής δεδομένα:
α) Για πρώτη ίσως φορά έχουμε Κυβέρνηση, Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου και Δήμαρχο Χίου που προέρχονται από την ίδια Κομματική μήτρα. Μπορεί ο νέος Περιφ/ρχης κ. Κώστας Μουτζούρης να “πήγε κόντρα” στην Κομματική γραμμή στήριξης της κ. Χρ. Καλογήρου, όμως ποτέ δεν έκρυψε ότι, ιδεολογικά, πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία. Το ίδιο και ο νέος Δήμαρχος Χίου κ. Τάκης Κάρμαντζης. Ακόμη και αν, ενίοτε θυμίζει “εσωκομματικό αντάρτη” και με τις απόψεις του ίσως διαφωνούν κάποιοι, εν τούτοις, διαχρονικά (τουλάχιστο από το 1990) προσωπικά τον έχω γνωρίσει ως Νεοδημοκράτη.
΄Αρα, η Νέα Δημοκρατία, και ως Κόμμα αλλά και ως Κυβέρνηση του μετριοπαθούς Κεντροδεξιού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη (που, σε τίποτα δεν θυμίζει τη Δεξιά που εμείς οι μεγαλύτεροι γνωρίσαμε), έχει κάθε λόγο (και συμφέρον) να στηρίξει τόσο το νέο Περιφ/ρχη όσο και το νέο Δήμαρχο Χίου στο δύσκολο έργο που έχουν επωμισθεί.
Είναι μάλιστα ευχάριστο και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι, οι κ. Μηταράκης,Μουτζούρης και Κάρμαντζης, δείχνουν να βρίσκονται συντονισμένοι στο ίδιο μήκος κύματος.
β) Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, στα έδρανα της Βουλής κάθονται όχι δύο (2) αλλά τέσσερις (4) Χιώτες Βουλευτές με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. (Νότης Μηταράκης Ν.Δ.-Ανδρέας Μιχαηλίδης και Κώστας Ζαχαριάδης ΣΥΡΙΖΑ-Γιώργος Καμίνης ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ).
γ) Για πρώτη φορά, δυο Χιώτες συμμετέχουν στην Κυβέρνηση με τον μεν κ. Νότη Μηταράκη (Ν.Δ.) να κατέχει το δύσκολο Υφυπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, την δε κ. Λίνα Μενδώνη (ΠΑΣΟΚ) να κατέχει το κρίσιμο Υπουργείο Πολιτισμού που ενδιαφέρει πολλαπλά τη Χίο.
Είναι λοιπόν φυσικό, απ' αυτήν τη μοναδική ευνοϊκή συγκυρία, οι Χιώτες (οι εντός και εκτός νησιού) να περιμένουμε πολλά και κυρίως ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ.
Βέβαια, τα πρόσωπα που ήδη αναφέρθηκαν, (Υπουργοί, Βουλευτές, Περιφ/ρχης, Δήμαρχος), από μόνα τους ίσως δυσκολευτούν να πετύχουν τα πολλά και σημαντικά που έχουμε ανάγκη.
Για να τα επιτύχουν θα πρέπει να έχουν την ΟΛΟΘΕΡΜΗ και ΣΥΝΕΧΗ στήριξη των Τοπικών Κοινωνιών, της ίδιας της Κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Πρωθυπουργού, των Κομμάτων, των Περιφ/κών και Δημοτικών Αντιπολιτεύσεων, των Μ.Μ.Ε (ντόπιων και Αθηναϊκών), των λοιπών Αρχών (Εκκλησίας, Συνδικαλιστικών Ενώσεων κ.λ.π.) καθώς και κάθε άλλου παράγοντα που μπορεί να βοηθήσει τα νησιά μας (επιστημόνων, διανοουμένων, επιχειρηματιών στεριάς και θάλασσας, καλλιτεχνών).
Μόνο αν, τούτη την κρίσιμη και μοναδικά ευνοϊκή συγκυρία εργασθούν ΟΛΟΙ με σύμπνοια, χωρίς μουρμούρες και ανούσιες κόντρες (που μας έχουν κουράσει), μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Η διεθνής συγκυρία σίγουρα δεν είναι ευνοϊκή. Κάποιοι αναλυτές προβλέπουν νέο (μεγάλο) οικονομικό κραχ ίσως αμέσως μετά τις Αμερικανικές εκλογές του 2020.
Οι πιέσεις της Τουρκίας ασφαλώς θα συνεχισθούν και ίσως ενταθούν το προσεχές διάστημα. Ας μη χειροτερέψουμε λοιπόν εμείς τα πράγματα με άσκοπες τοπικές αψιμαχίες. Ας αξιοποιήσουμε την ευνοϊκή συγκυρία κατά τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Είναι ιστορικό χρέος έναντι των επόμενων γενεών, έναντι της ίδιας της Πατρίδας μας.
του Αριστείδη Ζαννίκου
