Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και πιο ευάλωτοι. Λυγίζουν, άλλοτε είναι εύπιστοι και άλλοτε δύσπιστοι, άλλοτε δυσπρόσιτοι και άλλοτε ΄΄παραδίδονται΄΄ βορά στις πράξεις ή τα λόγια τυχάρπαστων ΄΄αετονύχιδων΄΄.

Η οικονομική δυσπραγία, η ανέχεια του λαού, αλλά –κυρίως – η πνευματική απαιδευσιά μάς έχει οδηγήσει έρμαιο στην καθημερινή πάλη για τη ζωή.

Πολλές φορές ακούμε ή διαβάζουμε (ή και αναμεταδίδουμε) ΄΄ειδήσεις΄΄ στο διαδίκτυο, σε ατομικά ή ομαδικά ιστολόγια (blogs) ή το facebook για συνδρομή σε άπορες ή άστεγες οικογένειες.

Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η συνδρομή στο συνάνθρωπο είναι αρετή, είναι λειτούργημα ιερό και αξιέπαινο.

Όμως, επειδή ακριβώς – όπως προείπα – βρισκόμαστε στην εποχή αφενός της ευαλότητας και αφετέρου της απάτης, χρειάζεται μεγάλη προσοχή σε ότι ακούμε ή διαβάζουμε και γράφουμε.

Επαινετός ο αλτρουισμός, αλλά καλό είναι να γίνεται οργανωμένα και κύρια μέσα από τις επίσημες –κρατικές ή πολιτειακές– προνοιακές δομές, είτε μέσω της Εκκλησίας.

Για κάθε περιστατικό αστεγίας ή άκρας οικονομικής δυσχέρειας (δηλαδή όποιος έχει γνώση τέτοιων περιστατικών και θέλει να βοηθήσει) πρέπει να ενημερώνεται η Δ/νση Κοινωνικής Προστασίας (Πρόνοιας) του Δήμου ή η Δ/νση Κοινωνικής Μέριμνας της Περιφέρειας ή η Εκκλησία (Ιερά Μητρόπολη) ή οποιαδήποτε άλλη κοινωνική και ιδρυματική δομή στον τόπο μας.

Όχι αποσπασματικές και μεμονωμένες κινήσεις. Ατομικές πρωτοβουλίες να λαμβάνονται μόνο όταν οι έχοντες την πρωτοβουλία να συνδράμουν, γνωρίζουν οι ίδιοι τα πρόσωπα που χρήζουν βοηθείας και τις ανάγκες που έχουν.

Από τη θέση αυτή, ήθελα να παρακαλέσω θερμά για την διαπίστωση τυχόν αστέγων που, ενδεχομένως, διαφανεί να υπάρχουν στην εποχή και τον τόπο μας.

Η πρόσφατη Νομοθεσία χαρακτηρίζει άστεγο, όχι μόνο εκείνον που ζει στο δρόμο, αλλά και εκείνον που διαβιεί σε κτίριο, που όμως δεν πληροί τις συνθήκες μιας αξιοπρεπούς και ανθρώπινης διαβίωσης, ενώ συνάμα στερείται οικονομικών πόρων.

Με την παρούσα ευκαιρία, ήθελα να επισημάνω και κάτι ακόμη, εξίσου σημαντικό: Κάποιοι άστεγοι, που διαβιούν στο δρόμο, συλλέγοντας παλιοσίδερα σε δημόσιους χώρους, δεν επιθυμούν τη βοήθειά μας ή ενίοτε την παρερμηνεύουν. Ζητούν μάντρα, όχι σπίτι. Και για τη στέγασή τους ζητούν να τους δώσουμε το κλειδί στο χέρι και να τους δείξουμε το οίκημα που θα μείνουν. Αυτά τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν εν τοις πράγμασιν. Εμείς είμαστε Πρόνοια, όχι δομή ιδιωτικών έργων. Όποιος είναι κυριολεκτικά άστεγος, μπορούμε να του εξασφαλίσουμε το ενοίκιο διαμονής του (εξάλλου, από τον Ιανουάριο του 2019, σύμφωνα με τις πρόσφατες εξαγγελίες της Υπουργού Πρόνοιας κας Φωτίου, θα επιδοτείται το ενοίκιο στις εμπερίστατες οικογένειες από την Πολιτεία), καθώς και τη σίτισή του. Επίσης, να τον βοηθήσουμε να βρει οικία προς ενοικίαση. Αλλά να του δώσουμε το κλειδί στο χέρι, ούτε τη δυνατότητα έχουμε ούτε την αρμοδιότητα. Ούτε διαθέτουμε δημοτική ακίνητη περιουσία κατάλληλη για στέγαση.

Καλό είναι, πάντως, να γνωρίζουν οι συνδημότες μας ότι, εμείς τους παρακαλούμε (αυτούς τους άστεγους), επί μήνες (ήδη από το καλοκαίρι), να φύγουν από το δρόμο, να βρουν σπίτι να μείνουν και να τους πληρώνουμε εμείς το ενοίκιο αλλά –δυστυχώς– δεν βρίσκουμε από τους ίδιους ούτε ανταπόκριση ούτε διάθεση συνεργασίας, αλλά ούτε πρόθεση αυτοβελτίωσης της ζωής τους.

Όμως, δεν θα αποκάμουμε. Θα επιμείνουμε στις προσπάθειές μας για το καλό όλων. Αλλά θέλουμε συνεργασία, όχι αδιαφορία και έτοιμες παροχές με απαιτήσεις υπό μορφή έμμεσου εκβιασμού.-

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- Αντιδημάρχου Πρόνοιας