‘’Δη χρημάτων’’ φώναζαν οι μακαρίτες οι αρχαίοι, χρειαζόμαστε χρήματα φωνάζουμε και εμείς οι νέοι, για να αγοράσουμε την Μερσεντές μας, την βίλλα μας και τα λοιπά μας και το μεταφορικό μέσον για να τα πάρουμε μαζί μας στον παράδεισο. Ά! χρειαζόμαστε και ένα κουστουμάκι με φαρδιές τσεπούλες για βάλουμε μέσα τα μάτσα τα χιλιάρικα που θα αποταμιεύσουμε. Έτσι λέμε, αλλά χανόμαστε στην μετάφραση και κάνουμε άλλα αντί άλλων γιατί όταν οι πρόγονοι έλεγαν ‘’δη χρημάτων’΄, εννοούσαν χρήματα για τις δημόσιες υποχρεώσεις, ενώ για τον εαυτό τους ζητούσαν ‘’άρτον και θεάματα’’ και εννοούσαν τα μέσα για μια άνετη διαβίωση. Τα ίδια δίδαξε αργότερα ο Χριστός αλλά ούτε Εκείνος έγινε αντιληπτός από τους πολλούς.
Αφορμή που μας ανάγκασε να κάνουμε τον ιεροκήρυκα και την αυτοκριτική μας ήταν η εικόνα ενός αξιολύπητου ανδρός που τεντώνοντας την παλάμη κτυπούσε δυνατά την δεξιά τσέπη έπαιρνε ύφος χιλίων Καρδιναλίων και έσκουζε: ‘’Λευτά… λευτά….λεφτά… όταν είναι γεμάτη η τσέπη μου λευτά…. μπορεί να έχει μειονεκτήματα η δουλειά αυτή αλλά γνωρίζεται πόσα λεφτά… Αυτή λοιπόν νοοτροπία της παραδοπιστίας απλώθηκε σαν χολέρα στις κοινωνίες της γης, με την ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’, της παγκοσμιοποίησης και από αυτήν πάσχουν οι πολλοί, κυρίως του Δυτικού κόσμου και αγωνιούν, γιατί όταν έρθει η μεγάλη ώρα να ξαπλώσουν ανάσκελα και να σταυρώσουν τα χεράκια τους, δεν θα έχει βρεθεί ακόμη ο τρόπος να τα πάρουν μαζί τους.
Είναι και οι άλλοι, οι ολίγοι που τρώνε το ψωμάκι τους, πίνουν το κρασάκι τους, παίζουν την κιθαρούλα τους, πάνε στην εκδρομούλα, πάνε στα μουσεία, στην παραλία στην εκκλησία, και στα άλλα τους, μεγαλώνουν τα παιδάκια τους, έχουν το σπιτάκι, το αυτοκινητάκι τους, και από το υστέρημα ή το πλεόνασμα βγάζουν και δύο μπουκιές για τον μη έχοντα. Η κίνηση αυτή είναι βασική για την ομαλή λειτουργία του ψυχισμού τους γιατί οι άνθρωποι πλάσθηκαν από την φύση, ή για όσους πιστεύουν από τον Θεό με το χάρισμα της κοινωνικότητας. ‘’Μοναχός ούτε στον παράδεισο, λένε’’ και ικανοποιώντας το κοινωνικό τμήμα της οντότητάς τους, την κοινωνικότητα, λειτουργούν φυσιολογικά. Οι άλλοι με τις φαρδιές τσέπες, στην προσπάθειά τους και στην εσαεί ανικανοποίητη επιθυμία τους για πλουτισμό λειτουργούν παρά φύσιν και δεν είναι τυχαίο που γέμισε ο ‘’πολιτισμένος’’ κόσμος από ψυχίατρους. ‘’Σπίτι όσο ‘χωρείς και γη όση θωρείς’’ έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι και η γεωργική παράδοση του νησιού μας, που δεν ήταν ούτε Ύδρα, ούτε Σπέτσες, ούτε Ψαρά.
Αγάντα λοιπόν πατριώτη εσύ που χτυπάς την τσέπη σου με την παλάμη, να αποκτήσεις περιττούς θησαυρούς για να τραγουδήσεις με τους γλάρους, να χορέψεις με τα σκυλόψαρα, να χάσεις την ευτυχία σου και να καταντήσεις ελαχίστων εξαιρουμένων δυστυχισμένος ψυχασθενής. Εμείς που δεν γίναμε παραδόπιστοι θα χαρούμε τις αγκαλιές της μανούλας της γυναικούλας και των παιδιών μας τις γιορτές, τις σκόλες και τις καθημερινές και σ΄ εσένα θα ευχόμαστε να σου δώσει προστασία και φώτιση ο ελεήμων Θεός.
Του Στέλιου Δ. Καραβόλου
