Μας διώχνει και εμείς την βρίζουμε την πατρίδα μας την γύφτησα την μαϊμού, την χώρα του χαμού, την μητροκτόνο που τρώει τα παιδιά της. Για να γλυτώσουμε πηδούμε τον φράκτη να πάμε σε άλλη χώρα πολύ καλύτερη από την δική μας για να μας υιοθετήσει να αποκτήσουμε τουλάχιστον μια καλή μητριά να μας ποτίζειτο γαλατάκι.
Όμως πατρίδα δεν είναι μια ασαφής έννοια, ούτε η γεωγραφική έκταση στο Νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής, αλλά οι κάτοικοι της περιοχής αυτής. Στο βάθος την αγαπούμε την μαΪμού, την χώρα του χαμού και δηλώνουμε ότι ονειρευόμαστε να επιστρέψουμε μόλις θα βγάλει ο ήλιος κέρατα τότε που η πατρίδα μας θα ημερώσει και θα βγάλει δόντια προβάτου που θα μασάει χορταράκι και όχι τις σάρκες των παιδιών της.
Όλοι γνωρίζουμε ότι όσοι εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους έχουν και δικαιώματα αλλά εδώ έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Το τέκνον έχει πλήρη δικαιώματα αλλά δεν έχει υποχρεώσεις, ενώ η μεγάλη μαμά η πατρίδα και οι γονείς έχουν υποχρεώσεις αλλά δεν έχουν δικαιώματα. Οι μεν γονείς ξοδεύουν μια περιουσία για τις σπουδές, η δε πατρίδα άλλη μία για τον ίδιο σκοπό Οι γονείς δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις. Να βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους επιθυμούν, να είναι κοντά τους στις χαρές και τις λύπες και να χαίρονται την προκοπή τους. Όσο για τα αναξιοπαθή γεράματα θα τους ρίξουν δίπλα μία άξεστη και αδαή αλλοδαπή που συνήθως τα κακομεταχειρίζεται και θα έχουν την συνείδησή τους αναπαυμένη. Η δε πατρίδα, δηλαδή οι συμπατριώτες τους θα διαθέσουν άλλη μια περιουσία για την παιδεία και θα δεινοπαθήσουν για να ετοιμάσουν για τους παλιννοστούντες μια ‘’ φιλόξενη πατρίδα’’.
Η παραμονή ή η επιστροφή τους στην πατρίδα, κοντά σε ανθρώπους, πράγματα και βιώματα που αγάπησαν από παιδιά δεν θα τους στοιχίσει πολύ. Ούτε ξυπόλυτοι θα περπατήσουν ούτε ρακένδυτοι και νηστικοί, όπως οι πρόγονοι τους οι γονείς και οι Παππούδες τους, που παρέλαβαν τα ερείπια του πολέμου και έδωσαν στους απογόνους μηχανάκια, καφεδάκια, σουβλάκια, κροκοδηλάκια, διακοπές και σπουδές ενώ οι πρόγονοι των Μπαγκλαντέζων κληρονόμησαν στις μεταπολεμικές γενιές την δική τους εξαθλίωση.
Είναι καιρός λοιπόν να σταματήσει αυτή η καραμέλα της πατρίδας που μας διώχνει γιατί πατρίδα είμαστε εμείς. Ας δούμε τους νέους αγωνιστές που δεν εγκαταλείπου αγαπημένους τόπους και ανθρώπους. Είναι αυτοί που αρνούνται να ενδώσουν στους ντόπιους απάνθρωπους και στους ξένους μισέλληνες, που κατάντησαν αυτήν την ΄΄όμορφη και παράξενη πατρίδα’’, χώρα του χαμού. Είναι οι νέοι επιστήμονες που κάνουν μιαν οποιαδήποτε ευκαιριακή κακοπληρωμένη δουλειά σαν αυτές που κάνουν οι αλλοδαποί, προκειμένου να μην αφήσουν με την απουσία τους καινό που θα καταλάβουν άλλες κουλτούρες που θα πετάξουν τα αγάλματα και τα οστά των γονιών τους στα σκουπίδια. Αν δεν υπάρχουν νέοι να εργαστούν, η χώρα δεν ανακάμπτει, οι υπερήλικες δεν μπορούν. Τα ζευγάρια δεν γενούν και τα λίγα που γεννιούνται αποδεκατίζονται από τα ναρκωτικά και τις μηχανές, άλλοι μεταναστεύουν και οι λίγοι εναπομείναντες αγωνίζονται τον αγώνα τον καλό.
Με την προσπάθεια εκφράζεται η αγάπη στον τόπο τους και όχι με την φυγή και την αναμονή για ένα έτοιμο τραπέζι που άλλοι θα δεινοπαθήσουν για να στρωθεί. Δείτε λοιπόν και μια διαφορετική γνώμη από αυτές που ακόμη επιτρέπει η χωλαίνουσα δημοκρατία και οι συμπολίτες μας και κάνετε ότι σας φωτίσει ο Θεός.
Του Στέλιου Δ. Καραβόλου
