Όλα μοιάζουν με παραμονές του 2012, αλλά απ' τα δεξιά. Καμιά δημοσκόπηση δεν πρόβλεψε σωστά τότε την κοινωνική μετατόπιση προς τον Σύριζα.Το μόνο σίγουρο για την ώρα είναι, η σ' ένα βαθμό οριζόντια αποδόμηση του κομματικού κατεστημένου και του σημερινού πολιτικού χάρτη στη λαϊκή συνείδηση. Η συγκυβέρνηση πολύ δύσκολα ''θα βγάλει''; τους επόμενους μήνες. Έχει χάσει τη λαϊκή απήχηση κι ανοχή από καιρό, όχι τόσο λόγω του "μακεδονικού", όπως παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα μμε, αλλά λόγω της γενικότερης φτωχοποίησης του τρίτου μνημονίου, που τις επιπτώσεις του βιώνουν με δραματικό τρόπο τα κοινωνικά στρώματα που την ανέδειξαν. Ο πολιτικός ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός κι ο κοινωνικός νεοσυντηρητισμός δεν αφήνουν ποτέ τέτοιες ευκαιρίες να πάνε χαμένες.

Το οικονομικό τίμημα των μνημονίων, μα περισσότερο για μένα του 3ου και φαρμακερού, (η ανεργία, οι απολύσεις, η δραματική περικοπή των συντάξεων με το νόμο Κατρούγκαλου - περίπου στο 1/3 για τις νέες συντάξεις, η περαιτέρω υποβάθμιση του τομέα της υγείας, ο σχεδόν διπλασιασμός των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας των μεσοστρωμάτων, η ''ανακεφαλαιοποίηση'' ληστεία των τραπεζών κλπ) είναι μεγάλο και παραμένει βαρύ με τα υπερπλεονάσματα, που πρέπει να πληρώσουν τα επόμενα 42 χρόνια για το χρέος τα φτωχά, λαϊκά και μικρο-μεσαία στρώματα, δηλαδή η κοινωνική πλειοψηφία. Γι' αυτό και δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα με πολιτικά παραμύθια, με επικοινωνιακά κόλπα και παίγνια για την τυπική, αλλά καθόλου καθαρή και επί της ουσίας, έξοδο από τα μνημόνια. Όλα τα πανηγύρια και τα πολιτικά τεχνάσματα ξεχνιούνται, όταν έρχεται ο λογαριασμός ή προκύψει κάποιο δραματικό εκτός προγράμματος γεγονός. Συμπερασματικά τα τρία τελευταία χρόνια για εμάς, όπως και τα προηγούμενα πέντε, το ταμείο είναι και θα είναι μείον συνολικά -πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- και φως δε φαίνεται από πουθενά...

Όσον αφορά τους σχηματισμούς στ' αριστερά του Σύριζα, φαίνεται, πως ούτε μέσα σ' αυτήν την αποδόμηση, παρακμή και απαξίωση του συστημικού κατεστημένου, μπορούν να υποδεχτούν και να εγκολπώσουν πολιτικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Όλες οι υπάρχουσες κομματικές οργανώσεις της αριστεράς, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, βρίσκονται μπροστά σε φαινόμενα αποστροφής, δυσανεξίας, συρρίκνωσης και απίσχνασης. Στην απογοήτευση, στη διάψευση των ελπίδων, στην ματαίωση των προσδοκιών και εν τέλει στην απουσία αξιόπιστης προγραμματικής εναλλακτικής πολιτικής πρότασης και λύσης ,στο περιεχόμενο κυρίως, στην οργανωτική μορφή, δομή, λειτουργία, ηγεσίες και πρόσωπα είναι το πρόβλημα, που καθίσταται πλέον αντικειμενικά και υπαρξιακό στρατηγικό ζήτημα. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας... 
 
 
 
Γράφει: ο Βασίλης Μαυρέλος
από την Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία στη Χίο