Παρότι στις πρόσφατες διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ήμουν αντίθετος για συγκεκριμένους λόγους με την υποψηφιότητά του Γιώργου Παπανδρέου, εντούτοις τον στήριξα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πιστεύα στις δυνατότητες των άλλων υποψηφίων, με εξαίρεση του Ανδρέου Λοβέρδου λόγω της γνωστής εμπλοκής ή μη του ονόματος του στο σκάνδαλο της NOVARTIS.

Δυνατότητες που ηλικία και η πορεία του κάθε υποψηφίου προσδιορίζουν την ικανότητα του για αυτή τη θέση. Η επικράτιση του Νίκου Ανδρουλάκη σε αυτήν την διαδικασία δημιούργησε πολλές ελπίδες ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες που αναζητούν τον άνθρωπο που θα μπορέσει να εκφράσει τις αγωνίες τους, στα νέα δεδομένα που βιώνει η χώρα μας και όχι μόνο.

Η επιλογή μου να μη συμμετέχω σε αυτό το συνέδριο αυτοπροσδιορίστηκε προκειμένου να μπορέσουν να συμμετέχουν νέοι άνθρωποι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εκχώρησα και το δικαίωμα μου να εκφράζομαι όπως κάνω συχνά σε τέτοιες διαδικασίες. Έτσι με αφορμή κάποια γεγονότα που προηγήθηκαν πριν το συνέδριο και στο συνέδριο, νομίζω ότι μέσα από έναν καλοπροαίρετο σχολιασμό τους θα βοηθήσει στο να αποφευχθεί στο μέλλον η επανάληψη τους. Μετά τις χαρές των παρευρισκομένων στο συνέδριο και τους άνευ προηγουμένου χαρακτηρισμούς σε πρώην στελέχη του κινήματος από το γηραιότερο ηλικιακά στέλεχος μας, ενώ θα περίμενε κανείς να πει χωρίς φόβο τα πράγματα με το όνομά τους και ποιοι ήταν οι λόγοι που τους εξανάγκασε να αναζητήσουν άλλη πολιτική στέγη, εκείνος προτίμησε για άλλη μια φορά το ρόλο του αρεστού και όχι του χρήσιμου.

Να είναι αρεστός σε ένα παρασκηνιακό περίγυρο και όχι χρήσιμος χωρίς να ζητά τον απογαλακτισμό του κινήματος από αυτούς.

Γι’ αυτό και θεωρώ υποχρέωσή μου να καταθέσω τώρα στη νέα επανεκκίνηση του κινήματος όσο και να γίνομαι δυσάρεστος, κάποιες διαπιστώσεις μου.

Διαπιστώσεις για την απαράδεκτη και συχνά επαναλαμβανόμενη απολίτικη αναφορά του προέδρου μας στα πρόσωπα και όχι στα κόμματα «δεν πάω με το Μητσοτάκη και δεν πάω με τον Τσίπρα» και την ίδια στιγμή πριν ΑΛΕΚΤΩΡ ΛΑΛΗΣΕΙ, σύσσωμο το κίνημα έδωσε «ψήφο εμπιστοσύνης» και λευκή επιταγή στον πρωθυπουργό για να παραδώσει στους αιώνες των αιώνων την χώρας μας στις ΗΠΑ.

Την ίδια στιγμή ο μη λαλίστατος Κωνσταντίνος Καραμανλής με μία άνευ προηγουμένου ομιλία στο μέγαρο μουσικής έκανε εχθρούς και φίλους του να αισθανθούν για λίγο υπερήφανοι. Κανείς δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τους άλλους, αλλά και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι όλα έχουν και ένα όριο, άλλο πράγμα είναι να ανήκουμε στη Δύση που δεν αμφισβητείται, κι άλλο πράγμα να είμαστε προκαταβολικά δεδομένοι.

Γι’ αυτό και ο ρόλος του νέου προέδρου μας δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι στα χέρια όλων αυτών που ανέτρεψαν τον Γιώργο Παπανδρέου και παρέδωσαν την μεγαλύτερη παράταξη της χώρας (43,92%, 160 έδρες) οι οποίοι δυστυχώς έχουν απλώσει τις ρίζες τους παντού, έχοντας εκτός των και την δυνατότητα να βαφτίζουν ακόμα και Σοφούς.

Ο χρόνος και οι πράξεις είναι δύο συστατικά που εάν συνεργαστούν και λειτουργήσουν αναπόσπαστα με θάρρος και υπομονή, το κίνημα μας μπορεί να ξεφύγει από το ρόλο του κομπάρσου που κάποιοι απεγνωσμένα επιθυμούν την παραμονή του σε αυτόν.

ΓΡΑΦΕΙ: Στέφανος Φαρατζής

τ. Αντινομάρχης Χίου

τ. Πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Χίου