*Οι γκάφες που-ολοένα και περισσότερο- λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας, από πλευράς των κεντρικά κυβερνόντων δεν έχουν τέλος. Πρόσφατο παράδειγμα αυτό της αιφνίδιας κατάργησης του ταχυδρομικού καταστήματος Καρδαμύλων. Στα Καρδάμυλα υπηρέτησα στο Δήμο την περίοδο 2007-2009 και θυμάμαι ότι είχαν Ταχυδρομείο, Εθνική Τράπεζα (καθημερινά), ΔΕΗ, ΟΤΕ, αυτόνομο Δήμο, ΚΕΠ, Αστυνομικό Σταθμό, κλπ. Εάν εξαιρέσουμε το ΚΕΠ (που ανήκει στην τοπική Αυτοδιοίκηση και όχι την κεντρική πολιτεία) και τον Αστυνομικό Σταθμό, όλα τα υπόλοιπα τα κατήργησαν. Ξαφνικά έκλεισε ο ΟΤΕ, έπειτα η ΔΕΗ, κατόπιν πήγαν να κλείσουν την Εθνική Τράπεζα και με διαμαρτυρίες και παρεμβάσεις επιφανών και εύπορων Καρδαμυλιτών (μεγαλοπελατών γαρ- αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς η διοίκηση της τράπεζας- δυστυχώς μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι διοικούντες) την διατήρησαν ανοικτή κάποιες ημέρες της εβδομάδας. Σήμερα έρχονται να κλείσουν και τα ΕΛΤΑ. Γιατί; Όλα στο βωμό του κέρδους; Και το ότι παραμένει κόσμος στα ακριτικά χωριά της παραμεθορίου, λίγα μίλια δίπλα στην Τουρκία δεν λέει κάτι για τους κυβερνόντες και την Πολιτεία; Ο κυβερνητικός βουλευτής, ΄΄ποιών την νήσσαν΄΄ (ως συνήθως) μίλησε για αποφάσεις του Υπερταμείου (στο οποίο υπάγονται και τα ΕΛΤΑ). Ναι, αγαπητοί μου, αλλά και την απόφαση για το Υπερταμείο κάποιοι πολιτικοί την έλαβαν και δεν μπορούν σήμερα να νίπτουν τα χείρας τους οι άλλοι…  Οφείλουν να βρίσκουν λύσεις και όχι απλά να διαπιστώνουν. Ο λαός γι΄αυτό τους εξέλεξε, όχι για να εμφανίζονται στις παρελάσεις…

               *Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των Καρδαμυλιτών και όλων των κατοίκων της ΒΑ Χίου (8-9 χωριά), που πλήττονται και πάλι σήμερα με το κλείσιμο του καταστήματος των ΕΛΤΑ στα Καρδάμυλα και ζητούμε να παραμείνει ανοικτό και με ικανή στελέχωση.

               *Ένα από τα σωστά μέτρα (ελάχιστα) που έλαβε η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν αυτό του Μεταφορικού Ισοδύναμου, που αποτελεί μια ανάσα για τους κατοίκους και -κυρίως- τις επιχειρήσεις των παραμεθόριων -και δη νησιωτικών- περιοχών. Παρά τις όποιες ελλείψεις και αδυναμίες του μέτρου ήταν λίαν ενισχυτικό για χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά. Αυτό το μέτρο η σημερινή κυβέρνηση το έχει απαξιώσει πλήρως, αφού συνεχώς απαιτείται να διαμαρτύρονται οι πολίτες και ακολούθως το αρμόδιο Υπουργείο να προβαίνει σε μερική εξόφλησή του (απόδοση στους πολίτες και τις επιχειρήσεις) έπειτα από αρκετά εξάμηνα... Τόσο δύσκολο είναι να αποδίδεται κάθε εξάμηνο και να μην εμφανίζεται αυτή η ανωμαλία;

               *Κατά τα άλλα, εδώ και χρόνια ακούμε για διόρθωση στα λάθη του Κτηματολογίου (Ιωνίας και Μαστιχοχωρίων) αλλά παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις πολλών δεν έχουμε δει τίποτα. Το αυτό ισχύει και για τη στελέχωση του ΕΚΑΒ. Δεν βαριέσαι, ΄΄στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα΄΄… Να τους ψηφίζετε και μετά να κλαίτε όσοι δεν καταλαβαίνετε τίποτα και βάζετε το μικρό προσωπικό σας ρουσφετάκι πάνω από το κοινό όφελος. Αυτή είναι η Ελλάδα μας, μην διαμαρτύρεστε. Η κοινωνία είναι ο δικός μας μεγάλος καθρέπτης !

               *Ανακοινώθηκαν εκτεταμένες ασφαλτοστρώσεις σε δεκάδες οδούς του Δήμου Χίου (πόλη και χωριά). Επ΄ αυτού έχω να σημειώσω ότι, οι περισσότερες από όσες αναφέραμε από αυτήν εδώ τη στήλη (και αποτελούν αιτήματα συνδημοτών μας) ασφαλτοστρώθηκαν ή εντάσσονται στις υπό εξαγγελία εργολαβίες). Όμως, έχω μια απορία, οι δύο χειρότεροι δρόμοι του κέντρου της πόλης μας, οι οδοί Κωνσταντίνου Αμάντου και Δωροθέου Πρωίου (δίπλα από τον Μητροπολιτικό Ναό), που δεν ξεπερνούν μαζί τα 500 μέτρα, είναι τόσο δύσκολο να ασφαλτοστρωθούν; Το έχουμε γράψει τουλάχιστον 5 φορές τα τελευταία δυο χρόνια… Πρόκειται για δυο δρόμους που διέρχονται -πέραν των άλλων- και επίσημοι, όταν επισκέπτονται τα γραφεία της Μητροπόλεως. Δεν περιποιεί τιμή η υφιστάμενη κατάστασή τους.

               *Η σχιζοφρένεια, από την οποία εν πολλοίς διαπνέονται αρκετά δημόσια πράγματα στη χώρα μας αποτυπώνεται πλήρως στη συμβολή των οδών Ευαγγελιστρίας και Δρόσου, όπου, ενώ εδώ και πολλά χρόνια έχει κατασκευαστεί μια όμορφη και κομψή πολυκατοικία, απελευθερώνοντας μάλιστα ικανή έκταση γης πλησίον του δρόμου, στέκει επάνω στη στροφή του δρόμου (εντός του κύριου οδοστρώματος) σαν ΄΄παλούκι΄΄ ένας στύλος της ΔΕΗ. Η φωτογραφία που επισυνάπτεται βεβαιώνει του λόγου το αληθές. Όσοι θέλετε να δείτε πως λειτουργούν πολλά πράγματα στη χώρα μας πηγαίνετε εκεί να δείτε το φαινόμενο αυτό, ενίοτε συχνό και αλλαχού …

               *Στην οδό Εθνικής Απελευθερώσεως, στη Λευκωνιά-Παναγία Σπηλιώτισσα, με ευθύνη του Δήμου υφίσταται μια επικίνδυνη κατάσταση. Τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε, αλλά ουδενός το αυτί ιδρώνει… Όταν γίνει το μοιραίο θα τρέχουν κάποιοι και τα δημοσιεύματα αυτά θα χρησιμοποιηθούν από τα πιθανά θύματα… Η οδός Εθνικής Απελευθερώσεως, κατά την άποψή μας έπρεπε να είναι ανοικτή με κατεύθυνση δεξιά ανοδική (προς νότο), δηλαδή ο ερχόμενος από τον κεντρικό περιφερειακό δρόμο Χίου-Καρφά να μπορεί να στρίψει δεξιά (μέσα στην κανονική- φυσιολογική ροή κατεύθυνσής του) και να πορευθεί προς τη Σπηλιώτισσα. Αυτό δεν το δέχθηκε η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου και το Δημοτικό Συμβούλιο και αποφάσισαν να μετατραπεί η οδός αυτή σε αδιέξοδο. Μάλιστα. Όμως, τι είδους αδιέξοδο είναι αυτό όταν τα κιγκλιδώματα που τοποθετήθηκαν προχείρως έχουν τεράστια κενά με αποτέλεσμα να διέρχονται καθημερινά δίκυκλα, τρίκυκλα και πεζοί και μάλιστα να περνούν ερχόμενοι από την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή από Καρφά-ΔΕΗ προς Σπηλιώτισσα, στο αντίθετο ρεύμα); Επισυνάπτεται σχετική φωτογραφία που αποδεικνύει ότι η τοποθέτηση έγινε εις τρόπον ώστε να δημιουργείται τεχνηέντως μεγάλο κενό στο πλάι, που επιτρέπει σε δίκυκλο (ακόμη και μικρό τρίκυκλο) να περάσει ! Γιατί δεν εφαρμόζεται η Απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που μιλά για μεταλλικές μπάρες (ή τοίχο) και μόνο τότε η οδός μετατρέπεται σε αδιέξοδο; Εάν σημειωθεί κάποιο τροχαίο, ας είναι κάποιοι έτοιμοι να επιμεριστούν την αποζημίωση για την ηθική και αστική βλάβη που πιθανόν προκύψει. Κρατήστε κάπου το σημείωμά μας αυτό και θα μας θυμηθείτε. Προχθές, ένα μηχανάκι έπεσε κάτω εκεί !

               *Πολλές φορές διαπιστώνουμε ότι, τα νέα παιδιά έχουν μια τάση εξωστρέφειας και δυναμισμού ένεκα της εφηβείας στην οποία διαβιούν, όμως αυτό πρέπει να έχει κι ένα όριο, που τίθεται κυρίως από την οικογένειά τους και τον κοινωνικό περίγυρο. Τις τελευταίες ημέρες είδα ότι, κάποιοι γέμισαν με μαύρο σπρέι (διαφημίζοντας -ή συκοφαντώντας τελικά;- την ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία ανήκουν) τον ανατολικό τοίχο (ιερό) ενός Ναού στα βόρεια προάστια της πόλης, αλλά και κεντρικό πετρόκτιστο επιθαλάσσιο τοίχο στην περιοχή Μούτσαινας του Βροντάδου. Και ρωτώ: Νομίζουν, αυτοί οι εγκέφαλοι, ότι έπραξαν κάτι το καλό ή το έξυπνο; Εάν κάποιος έκανε το ίδιο στο σπίτι τους και ήθελαν οι γονείς τους ένα κάρο χρήματα για να αποκαταστήσουν τη ζημιά, πώς θα αισθάνονταν; Γνωρίζουν ότι, για να καθαρίσεις πέτρινο τοίχο χρειάζεται μια εξαιρετικά δύσκολη και πολυδάπανη διαδικασία; Τελικά, πρέπει παντού να μπουν κάμερες. Και από εκεί και πέρα μηνύσεις και τα πρόστιμα βροχή. Μόνο έτσι κάποιοι καταλαβαίνουν. Εάν είχαν ανδρισμό θα πήγαιναν οι ίδιοι, που έκαναν τις μουτζούρες, να τις καθαρίσουν, δείχνοντας ότι έχουν ήθος και δεν είναι απλά παιδάρια, έρμαια της εφηβείας…

               *Πολεμικές συρράξεις και θάνατος μυρίζει -για μια ακόμη φορά- στην Ανατολική Μεσόγειο, μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Το έχω γράψει και άλλοτε ότι, ο πόλεμος είναι σύμπτωμα του εκπεσόντος ανθρώπου. Η ειρήνη είναι κατάσταση της ψυχής. Εάν κάποιος δεν ειρηνεύει εσωτερικά επιδιώκει τον πόλεμο, την αναταραχή, το κακό και τον θάνατο. Κύριος εκφραστής του κακού και του θανάτου είναι ο μισόκαλος. Όσες εκκλήσεις για ειρήνη και να γίνουν, εάν δεν ειρηνεύσουν οι άνθρωποι μέσα τους και δεν γίνει η ειρήνη μέρος της ζωής τους (βίωμα), μην περιμένετε ποτέ να σταματήσουν οι πόλεμοι. Πέραν από τα γεωγραφικά όρια και τις ιδιοκτησίες, υπάρχει ο πνευματικός κόσμος, που δεν γνωρίζει σύνορα και όρια, που δεν μπορεί κανένας νόμος και καμία συμφωνία να περιορίσει ή να ακυρώσει. Και ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος της ψυχής του ανθρώπου, που οφείλει να την διατηρεί εν ηρεμία. Μόνο με την ειρήνη στις ανθρώπινες ψυχές θα πάψουν οι πόλεμοι.

               *Σε λίγες ημέρες και πάλι μαζί. Μέχρι τότε υγεία, χαρά και ειρήνη στις καρδιές μας.-

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου