Ένας Σκηνοθέτης, ο Σταύρος Σπυράκης, που αποδεδειγμένα  βαδίζει στα χνάρια του μεγάλου δάσκαλου, του Δήμου Αβδελώδη: «ο Σταύρος είναι ο καλύτερος μαθητής μου», μου εκμυστηρεύτηκε ο Δήμος.  Ένας τιτανικός ηθοποιός  του αναστήματος του Γιάννη Τσουμπαριώτη –  ο «σύγχρονος Βασίλης Αυλωνίτης», κατά Δήμο και πάλι –  στο ρόλο του Μπάρμπα Αλέξανδρου. Και  ένα επιτελείο παιδιών πυρακτωμένων από το Πάθος, την «Θεία Τρέλα»: Την Κυριακή Βαγιάνου (επιμέλεια κειμένου),  την Λιάνα Παπανικολάου Βαφειάδου, (επιμέλεια κειμένου) την Καλλιόπη Τσεσμετζη (στο ρόλο της Ρηνούλας) και την Ανθή Κοντοποδιά (στο ρόλο της Νεαράς Κούλας), κατόρθωσαν με περίσσεια ευλάβεια και στο πλαίσιο του κλασικού έργου  «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», να μεταλλάξουν τον  προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου Καρφά, σε Παπαδιαμάντειο  Σχολειεκκλησιά που μοσχοβολούσε, λιβάνι, γιασεμί, Θεό και Ύπαρξη.

Το να «ανεβάσει», ένας Σκηνοθέτης, το να «παίξει» ένας ηθοποιός, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, δεν είναι απλή υπόθεση, είναι άθλος, όπου ένας λεπτός, εύθραυστος μίτος χωρίζει το τραγικό από το κωμικό.  Χαρακτηριστικό γνώρισμα της αφήγησης, τούτου του Παγκόσμιου Κοσμοκαλόγερου, αποτελούν 1ον:  οι αθρόες αντιστίξεις του: ζωή - θάνατος, έρωτας - θάνατος, φως - έρεβος, αγάπη - μίσος, Θεός - διάβολος, λυκόφως - λυκαύγεια και τόσες ων ουκ έστι αριθμός. Ακόμα και την 11χρονη Κούλα την «προτιμά» νεκρή, στο βωμό του φυσικού και του αδόκητου, της νεότητας και του άγουρου θανάτου.  Αποτελούν 2ον: το ήθος και το ύφος της αφήγησής του. Αποτελούν 3ον: η Πίστη και  η Αγάπη σε ό,τι ο ίδιος σταθμίζει περίαπτο και φυλαχτό: «…ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δε θα παύσω πάντοτε να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ΄έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη…». Αποτελούν 4ον: η ίδια η στάση ζωής του, που νοηματοδοτούσε  με αδιαπραγμάτευτους και απαράβατους κώδικες αξιών,  ζώντας λιτά, σεμνά και χαμηλόφωνα αποφεύγοντας τη δημοσιότητα και την τύρβη της αγοράς. Αποτελούν, τέλος: στο πλαίσιο  της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η ίδια η γλώσσα του.

Κάτω από έναν πανάστρινο ουρανό, μέσα σε ευωδιές και υποσχέσεις  Άνοιξης, τούτοι οι «Θεατροποιοί Χίου» πέτυχαν να μας κοινωνήσουν  το θείο νάμα του παμμέγιστου λογοτέχνη,   καταυγάζοντας, παράλληλα, το ζείδωρο και λυτρωτικό ρόλο της Τέχνης στις ελύτικες προτροπές: «Όπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη!»…

«Άξιοι εισίν»… και άξιος ο μισθός τους. Από εμάς, Αγάπη κι ένα μεγάλο Ευχαριστώ…

«ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη/ Σκηνοθεσία: Σταύρου Σπυράκη

 σχολιασμός του Χρίστου Μπελλέ