Από χθες στο σύνολο της η οικογένεια του Πανεπιστημίου Αιγαίου θρηνεί τον τόσο άδικο και πρόωρο χαμό της αγαπημένης μας Evangelia Stefanidaki . Πολλά ερωτήματα με το γιατί χάθηκε ένα τόσο ζωντανό γεμάτο ενέργεια κορίτσι. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα απαντηθούν ποτέ αυτά τα γιατί όμως πήρα την απόφαση να γράψω για ότι έζησα με την Εύα μας.

 

Ένα Απριλιάτικο πρωινό πριν δεκαοχτώ περίπου χρόνια έξω από το γραφείο μου στέκονταν ένα κορίτσι που ζητούσε να με δει σχετικά με τη συμμετοχή της σε ένα έργο που έτρεχε τότε. Συνηθισμένος εγώ μετά την ενημέρωση να μην υπάρχει συνέχεια ξεκίνησα τη διαδικασία νωχελικά μέχρι που κοίταξα προς το μέρος της και είδα δύο μάτια να πετάνε σπίθες, Κατάλαβα ότι βρέθηκε λύση σε ότι αφορά στο έργο. Στη συνέχεια το κορίτσι αυτό ήταν υποψήφια διδάκτορας του τμήματος μας και αργότερα τη γνώρισα στο τότε υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας εγώ υπεύθυνος στο γραφείο του τότε ΓΓ και εκείνη σύμβουλος του τότε υπουργού σε θέματα κρουαζιέρας. Παρά το νεαρό της ηλικίας της δεν μου έκανε εντύπωση γιατί η σπίθα ακόμα ήταν εκεί στα ίδια μάτια με την ίδια ένταση. Ήμουν εκεί όταν τα ίδια εκείνα μάτια χαμήλωσαν το ύφος της τρομερής τρόικας του πανίσχυρου κ. Τόμσεν σε ότι αφορούσε την κρουαζιέρα υπερασπιζόμενη την πολιτική της χώρας. "Καπετάνιε χαλάλι οι κόποι τους διαλύσαμε" μου είπε. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι τα μάτια που βλέπετε με το χαμόγελο αυτό είχαν ένα ξεχωριστό χάρισμα. Αυτό που λίγοι διαθέτουν και δεν το ξέρουν ούτε οι ίδιοι.

 

Δουλέψαμε μαζί έκτοτε σε αρκετά έργα αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το Αβέϊρο στην Πορτογαλία που μέσα σε φριχτούς πόνους στην κοιλιά (τότε ξεκίνησε αυτός ο δίαολος) ήταν εκεί στην τάξη να στηρίξει τα παιδιά μας στην παρουσίαση των επιχειρηματικών τους ιδεών. Από τότε έδινε αθόρυβα τη μάχη της, μια μάχη που δεν μας άφηνε να δούμε και σχεδόν και εμείς την ξεχνάγαμε. Στο μεταξύ δεν άφησε τα όνειρα της και τους στόχους της, τελείωσε το διδακτορικό της, εξελέγη Επ. Καθηγήτρια στο τμήμα Τουρισμού του Πανεπιστημίου μας σε πείσμα της ασθένειας με τα μάτια αυτά να μη χάνουν καθόλου από τη λάμψη και τη σιγουριά που πάντα ξεχώριζες.

 

Ακόμα και στο τέλος μας έδωσε την ευκαιρία τις τελευταίες 15 μέρες να προετοιμαστούμε ψυχικά για την απώλεια. Από αυτό το μέταλλο ήταν φτιαγμένη η Εύα, δυνατό, σπάνιο, και αναλλοίωτο. Ήταν προνόμιο και τιμή που σε γνώρισα που ταξίδεψα μαζί σου. Αν είχα πλοίο θα ήταν τιμή για μένα να έφερνε το όνομα σου σύμβολο της δύναμης και της ενέργειας σου. Θα είσαι πάντα στην καρδιά και το μυαλό μου.

 

Ο καπετάνιος που εσύ ταξίδεψες!!!!!

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ: Γ. ΓΕΩΡΓΟΥΛΗΣ