Αυτές τις μέρες γνώρισα μια οικογένεια εξ Αμερικής, που πήγαιναν μέχρι πρότινος διακοπές στην Πάρο αλλά δεν τους αρέσει πια, λόγω της ισοπέδωσης του νησιού από την τουριστική ανάπτυξη, εντάξει, δεν το είπαν έτσι, έχει πάρα πολύ τουρισμό, είπαν, και δεν είναι πια η Πάρος που ξέραμε. 

 

Ήρθαν λοιπόν στη Χίο πρώτη φορά φέτος. Διττό το βαθύ νόημα της εξέλιξης αυτής. Είναι όμως στο χέρι μας:

 

Ας πάρουμε απόφαση να μη γίνουμε Πάρος.

 

Έχουμε όλα τα προσόντα. Ο μόνος τρόπος ειναι ο συνδυασμός της τουριστικής ανάπτυξης με την πρωτογενή παραγωγή και την μεταποίηση τοπικών προϊόντων, την προστασία της φύσης και των ιδιαιτεροτήτων που συνθέτουν τον πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού, τον σεβασμό στη φέρουσα ικανότητα των φυσικών πόρων του.

 

Ο τουρισμός πρέπει να είναι το αποτέλεσμα και όχι η αφετηρία. Ο τόπος πρώτα πρέπει να ζει, να ευημερεί, να παράγει προϊόντα και πολιτισμό, και κατόπιν να δέχεται τουρισμό, να τον φιλοξενεί από το πλεόνασμα της γης και της ψυχής του, ώστε ο επισκέπτης να δει, να γευτεί, να βιώσει, να αισθανθεί ακριβώς αυτά που συμβαίνουν ιδιαιτέρως στον τόπο. 

 

Ο τουρισμός δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός αλλά παράπλευρη επιτυχία μιας επιτυχούς πορείας ζωής. Μόνον έτσι δεν χάνει την ψυχή του ο τόπος, ευημερούν οι άνθρωποι και ευφραίνονται οι επισκέπτες.

 

 

 

ΓΡΑΦΕΙ: Γιάννης Μακριδακης Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Χίου με την ΛΑΣ