Οι εκδηλώσεις μεγάλων εθνικών γεγονότων περιορίζονται πια, αντί να κορυφώνονται, σε μια παρέλαση. Δεν είναι της στιγμής να κατατεθούν επ’ αυτού «αναθεωρητικές» σκέψεις. Θα περιοριστώ μόνο στο ερώτημα: Θα ήταν άραγε πιο χρήσιμο στην κρίσιμη περίοδο που ζούμε οι δεκάδες σχολικές εργατοώρες για την προετοιμασία των παρελάσεων (δοκιμαστικές κλπ) να αφιερώνονται σε ουσιαστικές συζητήσεις των επί «τιμώμενων» ιστορικών γεγονότων;

Για να απαντηθεί ψύχραιμα το παραπάνω θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί (αν το κρίνομε απαραίτητο) ότι η ιστορία συμβάλλει στη διαμόρφωση, ενίσχυση  και διατήρηση της εθνικής συνείδησης αλλά και στον αυτοπροσδιορισμό μας ως έθνος.

Όχι μόνο της εθνικής συνείδησης ως συλλογικότητα. Είναι εξίσου σημαντικό να συνειδητοποιηθεί από την νέα γενιά και η συμβολή στην εθνική και κοινωνική πρόοδο της ατομικής ευθύνης και ο πρωταγωνιστικός ρόλος του καθενός.

Ας ανατρέξουμε στην εποχή των Βαλκανικών πολέμων 1912-13. Η μικρή σε μέγεθος Ελλάδα (Πελοπόννησος-Στερεά Ελλάδα-Ιόνιο-Κυκλάδες) είχε πτωχεύσει το 1893, είχε υποστεί μια ταπεινωτική ήττα το 1897 από τους Τούρκους, υφίσταντο ασφυκτικές πιέσεις από την τουρκική νέα τάξη πραγμάτων (Νεότουρκοι) αλλά και τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις για το κρητικό ζήτημα και σπαράσσονταν από διχαστικές πολιτικές και κινήματα.

Οι χώρες της Βαλκανικής που είχαν αποτινάξει τον Οθωμανικό ζυγό απειλούνταν εκ νέου από τον νεοτουρκικό αναθεωρητισμό έχοντας παράλληλα αλυτρωτικές βλέψεις και εδαφικές διεκδικήσεις επ’ αλλήλων. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις αν και είχαν προδιαγράψει το μέλλον του μεγάλου ασθενούς εντούτοις δεν ευνοούσαν βαλκανικό στρατιωτικό μέτωπο έναντι της Τουρκίας φοβούμενοι ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε θρυαλλίδα μιας ευρύτερης πολεμικής αναμέτρησης που τελικά δεν αποφεύχθηκε λίγο αργότερα.    

Την τραγικά κρίσιμη ώρα ο «Θεός της Ελλάδας» παρενέβη ξανά και το τιμόνι της Χώρας παραδόθηκε στον κρητικό διορατικό και αποφασιστικό πολιτικό Ελευθέριο Βενιζέλο ο οποίος σε λίγους μήνες από την εντολή πρωθυπουργίας που έλαβε (εκλογές Νοεμβρίου 1910) μέχρι την έναρξη των πολέμων κατάφερε να αναδιοργανώσει και να εξοπλίσει σημαντικά το στρατό και το ναυτικό και να επιβάλλει την συμμετοχή της Ελλάδας στους συμμαχικούς συνασπισμούς των βαλκανικών χωρών.

Απότοκο της αποφασιστικής και διορατικής πολιτικής του ήταν η Ελλάδα να επιτύχει μεγάλους εθνικούς στόχους, να διπλασιάσει τα εδάφη της (στα σημερινά περίπου σύνορα), να απελευθερώσει τα νησιά του Αιγαίου και να κυριαρχήσει στο Αρχιπέλαγος.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να θυμόμαστε πάντοτε τούτο: Ότι η Ελλάδα επιβλήθηκε στον Βαλκανικό Συνασπισμό ( Σερβία-Μαυροβούνιο-Βουλγαρία-Ελλάδα) και επέτυχε ότι ακολούθησε ένεκα (κυρίως) της υπεροχής της στην θάλασσα, την ναυτική ισχύ της.

Εκατόν επτά χρόνια από εκείνη την επική εποχή η Χώρα μας μόλις βγαλμένη από μια ακόμα πτώχευση βιώνει έντονα πάλι την τουρκική απειλή. Απειλή απροκάλυπτη, θρασύτατη, συγκεκριμένη. Με κάποιες ουσιαστικές διαφορές από εκείνη την εποχή.

Η Ελλάδα σήμερα είναι μια ώριμη δημοκρατική χώρα, έχει ισχυρή αποτρεπτική ισχύ, έχει ισχυρή διεθνή θέση, ισχυρή παρουσία στα Βαλκάνια και είναι ισότιμο μέλος της Ένωσης των Ευρωπαϊκών κρατών.

Όμως, η εξασφάλιση και συνέχεια της ευημερίας και η εθνική πρόοδος απαιτούν θυσίες και καλό είναι αυτές να «καταβάλλονται» έγκαιρα για να προλαμβάνουν παρά να θεραπεύουν διότι το κόστος τότε θα είναι πολλαπλάσιο και πιο οδυνηρό.

Επιβάλλεται την επικίνδυνη πάλι περίοδο που διανύει η Ελλάδα να επιδιώξουμε μια δυναμική εθνική αφύπνιση. Να ενισχύσουμε αποφασιστικά όπως τότε την στρατιωτική μας ισχύ και παράλληλα το εθνικό φρόνημα.

Οι εκδηλώσεις των εθνικών εορτών δεν είναι παράσταση για ψυχαγωγία, είναι επέτειοι θυσιών αίματος των προγόνων μας για την δική μας ευημερία και ασφάλεια τις οποίες οφείλουμε να γνωρίζουμε, να τις προσεγγίζουμε με σεβασμό και να τις μελετούμε για να διορθώνουμε.

Ζήτω η Χίος

Ζήτω το Αιγαίο

Ζήτω η Ελλάδα

ΓΡΑΦΕΙ: ο Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης

Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.