Tο φαινόμενο δεν είναι νέο. Ανέκαθεν υπήρχε κόσμος που εγκατέλειπε την πατρίδα του αναζητώντας μια καλύτερη ζωή (ακόμη και τον πλουτισμό) αλλά και εξασφάλιση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε Χώρες κοντινές ή μακρινές.

  Πόλεμοι, εμφύλιες διαμάχες, δικτατορίες, φτώχια και πείνα, ανεργία, φυσικά φαινόμενα (σεισμοί, ξηρασία, πλημμύρες κ.λ.π.) σπρώχνουν τον άνθρωπο στην προσφυγιά ή τη μετανάστευση (νόμιμη ή μη).

   Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει καταγράψει άπειρες μικρές ή μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται. Κάθε τέτοια μετακίνηση έχει τα θετικά αλλά και τα αρνητικά της για τις Χώρες υποδοχής.

  Εξυπακούεται ότι, η οργανωμένη, ελεγχόμενη και κυρίως νόμιμη μετανάστευση, είναι αυτή που παρουσιάζει τα περισσότερα θετικά για μετακινούμενος και Χώρες υποδοχής.

  Είναι αυτό ακριβώς που δεν συμβαίνει σήμερα. Και αν μεν η Αμερική του Τραμπ επιδιώκει να ανυψώσει φράκτη στα σύνορά της με το Μεξικό, αυτό είναι αδύνατο να γίνει στα θαλάσσια σύνορα της Μεσογείου και του Αιγαίου. Η Ελλάδα, μας αρέσει ή όχι, είναι κύριο πέρασμα προς την Ευρώπη όπου επιθυμούν να καταφύγουν εκατομμύρια απελπισμένοι άνθρωποι  από Ασία και Αφρική αναζητώντας ασφάλεια και καλύτερη ζωή.

   Επισημαίνω ότι, στην Ασία και την Αφρική, κατοικεί το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού ο οποίος σήμερα αριθμεί (κατά τον ΟΗΕ) 7,7 δισεκατομμύρια ψυχές έναντι των 2,5 δισ. που αριθμούσε το 1946 μετά τη λήξη δηλαδή του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Πάντα κατά τις ίδιες εκτιμήσεις του ΟΗΕ, σε τριάντα χρόνια από τώρα, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φθάσει τα 9,7 δισεκατομμύρια.

Κατά μία άλλη εκτίμηση του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, σήμερα, ένας στους επτά κατοίκους του πλανήτη μας, είναι μετανάστης που σημαίνει ότι, στο σύνολό τους οι μετανάστες είναι 1,1 δισεκατομμύρια με συνεχή τάση αλματώδους αύξησής τους και αυτό λόγω των ανεξέλεγκτων γεννήσεων στις υπανάπτυκτες και αναπτυσόμενες Χώρες (αποτελεί εξαίρεση η Κίνα) και της συνακόλουθης πείνας και δυστυχίας που επικρατεί στις περισσότερες απ΄αυτές.

  Είναι, εξ αυτού του λόγου, φυσικό, οι δυστυχισμένοι και απελπισμένοι αυτοί άνθρωποι να επιδιώκουν την μετακίνησή τους κυρίως προς την Ευρώπη, κάτι που α) υποθάλπουν σύγχρονοι “δουλέμποροι”, β) που επιθυμούν κάποια Κράτη για εξασφάλιση φθηνού εργατικού δυναμικού,  μετριασμού του σοβαρού δημογραφικού τους προβλήματος και αντιμετώπιση του κινδυνεύοντος ασφαλιστικού τους συστήματος και γ) που χρησιμοποιεί η Τουρκία ως μοχλό πίεσης προς Ε.Ε. και Ελλάδα.

  ΄Αξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι, στις Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) με συνολικό πληθυσμό 512,4 εκατομμύρια, οι καταγεγγραμμένοι μετανάστες είναι 22,5 εκατομμύρια ή σε ποσοστό 4,4%.

   Είναι χαρακτηριστικό ότι, μόνο το 2017, στην Ε.Ε. εισήλθαν 2,4 εκατομμύρια μετανάστες με συνέπεια να προκληθούν έντονες λαϊκές αντιδράσεις, να “σηκώσουν κεφάλι” τα ακροδεξιά ξενοφοβικά κόμματα και έτσι να απειλούνται (μακροπρόθεσμα) τόσο η συνοχή της Ε.Ε. όσο και η ίδια η Δημοκρατία.

   Ήδη, η μεν Βόρεια, Κεντρική και Δυτική Ευρώπη,υπό την πίεση των εκεί Λαών και έχοντας αντιληφθεί τους κινδύνους που κρύβει η ανεξέλεγκτη και μη νόμιμη μετακίνηση πληθυσμών (Μουσουλμάνων κυρίως) προς τις Χώρες της, αρχίζει να λαμβάνει μέτρα αυτοπροστασίας, η δε Ελλάδα, μη μπορώντας να διαχειριστεί μόνη της το τεράστιο αυτό πρόβλημα, οδηγείται σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο.

  Στο σημείο αυτό, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα, θα παραθέσω λίγα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας βάσει των απογραφών πληθυσμού της Ελλάδας.

   Ενώ λοιπόν στην Ελλάδα το έτος 1951 είχαν καταγραφεί 30.571 νόμιμοι μετανάστες,, το 1971 είχαν φθάσει τους 92.568, το 1991 είχαν εκτιναχθεί σε 167.276 για να καταγραφεί ο μεγαλύτερος αριθμός αυτών κατά την απογραφή του 2001 ήτοι 796.713 μετανάστες, δηλαδή κάτι περισσότερο από το 7% του πληθυσμού.

  Βέβαια, μετά την εκδήλωση το 2010 της οικονομικής κρίσης, από την Ελλάδα αποχώρησε ένας μεγάλος αριθμός μεταναστών με αποτέλεσμα, το 2016, το Φόρουμ Μεταναστών, να υπολογίσει ότι, στη Χώρα μας ζούσαν τότε 577.000 νόμιμοι μετανάστες προερχόμενοι από εκατόν πενήντα (150) Χώρες !!! Εξ αυτού του λόγου, (αναχώρηση μεταναστών) και με τον Ελληνικό πληθυσμό στο μεταξύ να έχει μειωθεί όχι μόνο λόγω υπογεννητικότητας αλλά και λόγω μετανάστευσης περίπου 500.000 νέων μας, το ποσστό των εδώ εγκατεστημένων μεταναστών, από 7% έχει μεταβληθεί άγνωστο όμως πόσο.

  Το ερώτημα είναι τί γίνεται από τώρα και στο εξής. Κατά μία άποψη, η Ελλάδα κινδυνεύει να αφελληνισθεί και να χάσει την ιδιαίτερη εθνική και θρησκευτική της ταυτότητα λόγω των ανεξέλεγκτων ροών που παρατηρούνται και τώρα (όπως και το 2015) και εξαρτώνται πλέον από τις “διαθέσεις” και στοχεύσεις του Ερντογάν.

  Κατά μία άλλη άποψη, η Ελλάδα, με τους πολιτικούς μας ομονοούντες και με ένα σοβαρό αλλά και αυστηρό μεταναστευτικό-προσφυγικό σχέδιο, μπορεί να περιορίσει τα αρνητικά του φαινομένου (που σίγουρα θα συνεχισθεί και στο μέλλον) και να κρατήσει τα θετικά.

  Δηλαδή να εξασφαλίσει εργατικά χέρια για τομείς όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία, η οικοδομή, τα τεχνικά έργα, η βιοτεχνία και ο τουρισμός, να αυξήσει το διαρκώς μειούμενο μαθητικό δυναμικό αλλά και να αντιμετωπίσει το οξύ δημογραφικό πρόβλημα που απειλεί τόσο το ασφαλιστικό μας σύστημα όσο και την αμυντική μας ικανότητα. Ποιά άποψη είναι η πιο σωστή, ίσως το δείξει το μέλλον.

   Προσωπικά εκτιμώ ότι, επειδή στη ζωή δεν είναι όλα άσπρα ούτε όμως και μαύρα, απαιτείται μια σοβαρή και υπεύθυνη προσέγγιση και ανάλυση του όλου προβλήματος, αναζητώντας απαντήσεις και λύσεις ρεαλιστικές άρα βιώσιμες σε βάθος χρόνου, κυρίως όμως τέτοιες που δεν θα δυναμιτίσουν την απαραίτητη κοινωνική ηρεμία και συνοχή την οποίαν έχει ανάγκη η Χώρα μας εν όψει εθνικών κινδύνων.

του Αριστείδη Ζαννίκου