Μπορεί, δεν μπορεί, πώς να μπορέσει όταν υπάρχουν στο τραπέζι πέντε πιάτα και επιλέγει αυτό που έχει παραγγείλει, και όταν η ντουλάπα είναι γεμάτη με  αρκούδες και κροκοδειλάκια;  Πώς να μπορέσει αφού δεν αγωνίστηκε όπως ο παππούς του που ζούσε ξυπόλυτος και νηστικός και έφτιαξε από τα ερείπια μια νέα πατρίδα  για να μην δεινοπαθήσει ο εγγονός του όπως αυτός; Γιατί, αντίθετα με τον Έλληνα, ο  Τσαλακούνιος παππούς  μετά την γονιμοποίηση ξάπλωνε  ανάσκελα κάτω από την δροσοπεζούλα και κληρονόμησε στους απογόνους την κατάντια του. Και τώρα πως μπορεί ένας κορυφαίος γιατρός της καρδιολογικής κλινικής του Σκυλίτσιου που αν και μεγάλωσε και σπούδασε ευδαιμονικά και αρίστευσε, ζει με μισθό 1300 ευρώ γιατί έχει όρκο και λόγο και συνείδηση δικαίου και παραμένει κοντά στους συμπολίτες του που έχουν την ανάγκη του αλλά, ‘’άλλα είναι τα μάτια του λαγού και άλλα  είναι τα μάτια της κουκουβάγιας’’,

Βγήκαμε από την ευδαιμονική εποχή που τώρα ‘’μας τελείωσε’’ αλλά κρατήσαμε τις νοοτροπίες, μετρούμε με λάθος μέτρα και σταθμά, χάσαμε το ’’ μέτρον το άριστον΄΄ και πάμε να την βρούμε στο εξωτερικό. Όμως υπάρχει και το ηθικό και το πολιτικοκοινωνικό δίκαιο που αναφέρεται στα αλληλένδετα και αδιάσπαστα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του ανθρώπου.  Κανένας άνθρωπος δεν έχει μόνον δικαιώματα ή μόνον υποχρεώσεις.  Εξαίρεση του ηθικού κανόνα έχουν μόνο τα μοσχοαναθρεμμένα της ευδαιμονική εποχής.  Αυτά απολαμβάνουν τα δικαιώματα αλλά είναι απαλλαγμένα υποχρεώσεων.  Αυτά, αφού καταναλώσουν μια ολόκληρη περιουσία  διατρεφόμενα, ενδυόμενα, ψυχαγωγούμενα , φροντιζόμενα και άλλη μια περιουσία από την κοινωνία σπουδάζοντα, αφήνουν τις κουτσουλιές της αχαριστίας στην πατρική φωλιά και στον τόπο τους και απομακρύνονται.  Αν τα ρωτήσετε το γιατί απαντούν ΄με στόμφο λέτε και υπερασπίζονται κάποιον ηθικό κανόνα: ‘’φεύγω γιατί εδώ θα περνω 1300 ενώ έξω θα παίρνω 4000 ευρώ. Αν υπήρχε η πραγματική δημοκρατία των Αθηνών  του Περικλή οι πολίτες αυτοί θα εξωστρακίζοντο ενώ εμείς χαϊδεύουμε αυτάκια.

Όλα, σχεδόν δικαιολογούνται, και αυτό δείχνει ότι γνωρίζουν τι κάνουν, Αγαπούν λένε τον τόπο τους και θα επιστρέψουν, όταν θα  την βρουν έτοιμη στο πιάτο  όπως τότε που η μανούλα τους σέρβιρε το μπιφτέκι τους, όταν κάποιοι άλλοι θα δεινοπαθήσουν για να την ανοικοδομήσουν. Αν την αγαπούσαν δεν θα έφευγαν και επειδή δεν την αγαπούν θα ‘’ξεχνωτιστούν’’ και δεν θα επιστρέψουν και καλά θα κάνουν να μας ξεχάσουν οριστικά και τελεσίδικα.. Ο γιός ενός επιτυχημένου γιατρού κάνει τρείς δουλειές ‘’του ποδαριού’’ για να μην επιβαρύνει άλλο  τους γονείς του και να μην απομακρυνθεί από τον τόπο του με ότι αυτό συνεπάγεται. Η κούκλα η σερβιτόρα μηχανικός εργάζεται γκαρσόνα στην παραλία της Χίου, τα δε Αλβανά μπορούν σε οποιαδήποτε δουλειά εμείς έχουμε ανημποριά. Οι Έλληνες γονείς δεν μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους να αγωνίζονται σε άσχετες δουλειές, αλλά με την νοσηρή τους αγάπη  παραβαίνουν το ηθικό δίκαιο και παρανομούν, αντίθετα με  τους γονείς άλλων εθνών.

Φυσικό επόμενο είναι να κυβερνήσουν την χώρα αυτοί που μπορούν  και να επάρουν την σημαία τους πάνω στα νωπά ακόμη αίματα  όσων Ελλήνων  χάθηκαν για την εθνική οντότητα και την ευζωία των συμπολιτών  τους. 

Του Στέλιου  Δ.  Καραβόλου